راهکارهای تربیت دینی دانش آموزان برمبنای قرآن کریم و آموزه های نهج البلاغه

مفهوم «تربیت» اگرچه در ادبیات رایج آموزشی جا افتاده، اما از نظر معناشناختی و تاریخی در حاشیه متون دینی قرار داشته و واژه های غنی تری مانند «تزکیه» و «تادیب» جایگاه محوری تری دارند. امروزه نظام آموزشی با چالش های پیچیده ای در سه حوزه عاطفی (مانند اضطراب و افسردگی)، رفتاری (مانند پرخاشگری و بی انگیزگی) و اجتماعی (مانند قلدری و تبعیض) روبرو است که ریشه در فاصله گرفتن از تربیت دینی اصیل دارد. این مقاله با بهره گیری از رویکرد کیفی و روش تحلیل اسنادی، راهکارهایی را از قرآن کریم و نهج البلاغه استخراج می کند. راهبرد اصلی، تغییر پارادایم از یک نظام «واکنشی» به یک نظام «پیشگیرانه» است که بر پایه تقویت سه رابطه انسان با خدا (به عنوان منبع آرامش)، انسان با خود (از طریق عزت نفس و خویشتن داری) و انسان با دیگران (بر اساس اخوت و صلح) استوار شده است. الگوی پیشنهادی، تزکیه ارزش هایی مانند صبر، مهربانی، عقلانیت و گذشت را در متن برنامه های درسی و فرهنگی مدرسه قرار می دهد تا دانش آموزانی متعادل، مقاوم و اجتماعی پرورش یابند.

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، مشکلات دانش آموزان ، هرمنوتیک ، قرآن و نهج البلاغه ، الگوی تربیتی پیشگیرانه.