مقایسه اثر تمرین استقامتی بر فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز بافت قلب موش های صحرایی سالم و دیابتی

مقدمه: وضعیت آنتی­اکسیدانی بافت قلب در بیماری دیابت تغییر کرده و باعث افزایش آسیب اکسایشی غشاها و  بافت قلب می­ گردد. با توجه به نقش احتمالا مثبت تمرین ورزشی بر وضعیت آنتی­اکسیدانی، هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر شش هفته تمرین استقامتی بر فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز بافت قلب موش­ های صحرایی نژاد ویستار سالم و دیابتی بود. مواد و روش ­ها: ۲۴ سر موش صحرایی نر بالغ، به طور تصادفی در ۴ گروه ۶ تایی قرار گرفتند: گروه دیابت تمرین (DT)، گروه دیابت کنترل (DC)، گروه سالم تمرین (HT) و گروه سالم کنترل (HC). حیوانات ۶ هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط به صورت فزاینده انجام دادند. ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بافت قلب برای بررسی میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز استخراج گردید. داده ­ها براساس آزمون تحلیل واریانس یک­ طرفه آنالیز شدند. یافته ­ها: پس از ۶ هفته تمرین استقامتی، بین تغییرات میانگین غلظت گلوتاتیون پراکسیداز در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه سالم کنترل و دیابت کنترل به ترتیب با سطح معناداری (۰۰۷/۰P=) و (۰۱۷/۰P=) تفاوت معناداری وجود داشت. همچنین میانگین غلظت سوپراکسید دیسموتاز در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کنترل با سطح معناداری (۰۲۵/۰P=) افزایش یافت. بحث و نتیجه ­گیری: احتمالا ورزش استقامتی با شدت متوسط تاثیر بسزایی بر سیستم آنتی­اکسیدانی بافت قلب موش­ های دیابتی دارد و می ­تواند در پیشگیری از توسعه عوارض قلبی-عروقی ناشی از دیابت مفید باشد.

کلیدواژه ها:

Endurance Training ، Glutathione Peroxidase ، Superoxide Dismutase ، Diabetes ، تمرین استقامتی ، گلوتاتیون پراکسیداز ، سوپراکسید دیسموتاز ، دیابت