مقایسه اثر دو شیوه تمرینی هوازی وترکیبی بر تغییرات فاکتور آنژیوژنزی TGF-β۱ و هورمون کورتیزول در مردان سالمند سالم

مقدمه: سالمندی با تغییرات آناتومیک و فیزیولوژیک اکثر بافت ها و ارگان های بدن همراه است. از آنجا که فعالیت بدنی می تواند بر عملکرد سیستم همورال و ایمونال تاثیر داشته باشد اهمیت آن در در دوران سالمندی  به منظور پیشگیری از بی نظمی پیشرونده دستگاه های بدن بسیار مهم می باشد. مواد و روش­ ها: در این مطالعه نیمه تجربی ۳۰ مرد سالمند سالم در­۳  گروه تمرین هوازی، ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. تمرینات طی ۸ هفته با تواتر۳ جلسه در هفته ­انجام شد. تمرینات هوازی با شدت ۷۵-۶۰ % حداکثر ضربان قلب انجام شد. تمرینات ترکیبی با همان درصد حداکثر ضربان قلب و تمرینات مقاومتی شامل  ۵ حرکت با شدت ۶۰ درصد ۱RM که در طی هفته های تمرینی به  ۷۵ % رسیده بود، انجام شد. برای مقایسه میانگین های درون و بین گروهی، از آزمون تحلیل واریانس آنکوا وT همبسته در سطح معنا داری ۰۵/۰ P≤ استفاده شد. یافته­ ها: نتایج تحقیق حاضرنشان داد تمرین هوازی و ترکیبی باعث تغییرات معنی داری در سطح TGF-β۱ (۰۱۵/۰ (P= و کورتیزول (۰۱۶/۰ (P= در گروه های تمرین نسبت به گروه کنترل می شود . بر اساس نتایج مقادیر پس آزمون، TGF-β۱ در گروه ترکیبی و هوازی افزایش یافته و فاکتور کورتیزول در گروه ترکیبی کاهش معنی داری نسبت به پیش آزمون داشته است. بحث و نتیجه­ گیری:  به نظر می رسد انجام فعالیت های ورزشی می تواند باعث افزایش TGF-β۱ و کاهش کورتیزول گردد و فعالیت ورزشی به عنوان راهکاری برای جلوگیری از مشکلات در سنین حساس سالمندی حایز اهمیت باشد.

کلیدواژه ها:

TGF-B۱ ، cortisol ، aerobic training ، combined training ، age ، TGF-β۱ ، کورتیزول ، تمرین هوازی ، تمرین ترکیبی ، سالمندی