ارزیابی اثربخشی یک مداخله روان شناختی مثبت گرا بر بهبود کیفیت روابط بین فردی و تقویت امید به زندگی در بین زنان

پژوهش حاضر با هدف ارزیابی اثربخشی یک مداخله روان شناختی مثبت گرا بر بهبود کیفیت روابط بین فردی و تقویت امید به زندگی در بین زنان در شهر تهران انجام شد. با توجه به اهمیت بهبود کیفیت زندگی و روابط اجتماعی در مراجعان افسرده، هدف اصلی سنجش کارایی این مداخله مبتنی بر نقاط قوت بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون، گروه گواه و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری شامل زنان افسرده با دامنه سنی 35 تا 45 سال ساکن تهران بود. نمونه پژوهش شامل 30 نفر بود که با نمونه گیری در دسترس انتخاب و بر اساس کسب نمره قابل قبول در پرسشنامه افسردگی بک غربالگری شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش 15 نفر و گواه 15 نفر گمارده شدند. مداخله درمانی، برنامه روان درمانی مثبت نگر گروهی رشید و سلیگمن بود که طی 6 جلسه دو ساعته اجرا شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه افسردگی بک (BDI-II)، پرسشنامه مشکلات بین فردی (IIP-32) و مقیاس امیدواری اشنایدر بودند. داده ها در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری جمع آوری شدند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مدوام نشان داد که روان درمانی مثبت نگر بر هر دو متغیر وابسته، یعنی بهبود کیفیت روابط بین فردی و افزایش امید به زندگی در گروه آزمایش، تاثیر معناداری داشته است. همچنین این مداخله توانست سطح افسردگی آزمودنی ها را به طور معناداری کاهش دهد و ماندگاری این تغییرات مثبت تا مرحله پیگیری نیز تایید شد. نتایج حاکی از آن است که روان درمانی مثبت نگر یک مداخله کارآمد برای ارتقای سلامت روان زنان افسرده است. لذا، متخصصان سلامت روان می توانند به منظور بهبود کیفیت روابط بین فردی، تقویت امید به زندگی و کاهش علائم افسردگی، از این رویکرد ساختاریافته در برنامه های درمانی خود بهره ببرند.

کلیدواژه ها:

امید ، افسردگی ، روابط بین فردی ، زنان ، مثبت گرا ، مداخله.