بررسی اثرات ضد آمیلوئیدوژنیکی و باز کنندگی فیبریل های آمیلوییدی گیاه مریم گلی در شرایط آزمایشگاهی: استراتژی برای کاهش تجمع فیبریل های آمیلوئید انسولین در اثر تزریق های مکرر زیرپوستی در بیماران دیابتی

مقدمه: اخیرا تلاش های رو به رشد زیادی بر روشن ساختن مکانیسم مولکولی تشکیل آمیلوئید و بررسی ترکیبات موثر برای مهار ساختارهای آمیلوئیدی صورت گرفته است. بررسی فرایند فیبریل زایی از طریق القا و مهار آن با استفاده از ترکیبات خاص مانند مشتقات آروماتیک اطلاعات مفیدی در جهت پایدارسازی ساختار پروتئین در اختیار می ­گذارد. در مطالعه حاضر، اثرات ضد آمیلوئیدوژنیکی و ناپایدارکنندگی مریم گلی در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از انسولین گاوی به عنوان پروتئین الگو بررسی شد. مواد و روش ها: برای القای فیبریل زایی، انسولین پانکراس گاوی به مدت ۱۰ روز در بافر گلایسین ۵۰ میلی مولار با ۲/۲=pH در دمای ۵۷ درجه سانتی گراد انکوبه شد. ایجاد آمیلوئید با استفاده از روش های اسپکتروسکوپی جذب CR، فلورسانس ANS، THT و میکروسکوپ الکترونی روبشی نشر میدانی (FE-SEM) بررسی شد. سپس تاثیر غلظت های مختلف عصاره مریم گلی  (نسبت­های  ۱/۰، ۱ و ۵ عصاره تام به ۱ پروتئین) روی مهار فیبریلاسیون و ناپایدارکردن فیبریل های از پیش شکل گرفته انسولینی بررسی شد. یافته ها: نتایج حاکی از کاهش قابل توجه تجمعات فیبریل های آمیلوئیدی در نمونه های انکوبه شده با دارو نسبت به نمونه شاهد بود. علاوه بر این، نتایج نشان داد که عصاره مریم گلی در همه غلظت­ ها به ویژه در نسبت ۱:۱ دارو به پروتئین، دارای اثر مهاری قوی بر فرآیند فیبریلاسیون و دفیبریلاسیون پروتئین انسولین است. بحث و نتیجه­ گیری:نتایج نشان داد که با تخلیص و جداسازی ترکیبات موثره گیاه مریم گلی و اثر آن بر فیبریل های آمیلوئیدی، احتمالا می توان از این گیاه برای درمان بیماری های آمیلوئیدی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

Bovine insulin ، Salvia officinalis ، Amyloid fibrils ، انسولین گاوی ، مریم گلی ، فیبریل های آمیلوئیدی