بررسی نقش هوش هیجانی بر کیفیت آموزشی دانش آموزان متوسطه اول

هوش هیجانی (Emotional Intelligence - EI) به مجموعه ای از توانایی ها شامل شناخت و درک هیجانات خود و دیگران، تمییز قائل شدن میان آن ها، استفاده از هیجانات برای هدایت تفکر و رفتار، و تنظیم هیجانات در خود و دیگران اطلاق می شود. در دوران حساس بلوغ و نوجوانی، به ویژه در مقطع متوسطه اول، دانش آموزان با چالش های متعدد عاطفی، اجتماعی و تحصیلی مواجه هستند که می تواند بر کیفیت آموزشی آن ها تاثیرگذار باشد. کیفیت آموزشی فراتر از نمرات صرفا تحصیلی، شامل ابعاد وسیع تری مانند انگیزه تحصیلی، مهارت های اجتماعی، سلامت روان، رضایت از مدرسه و توانایی حل مسئله است. هدف از این پژوهش مروری کتابخانه ای، بررسی جامع و نظام مند نقش هوش هیجانی بر مولفه های مختلف کیفیت آموزشی دانش آموزان متوسطه اول است. این مقاله با استناد به پیشینه های پژوهشی داخلی و خارجی، مدل های نظری هوش هیجانی را تبیین کرده و سپس به تحلیل چگونگی تاثیر ابعاد هوش هیجانی (خودآگاهی، خودتنظیمی، انگیزه، همدلی و مهارت های اجتماعی) بر جنبه های گوناگون کیفیت آموزشی می پردازد. یافته ها نشان می دهد که هوش هیجانی بالا با افزایش موفقیت تحصیلی، بهبود روابط بین فردی، ارتقای سلامت روان و توانایی مقابله با استرس در دانش آموزان متوسطه اول مرتبط است. در نهایت، با ارائه نتیجه گیری جامع و پیشنهادات کاربردی مبسوط برای والدین، معلمان، سیاست گذاران آموزشی و پژوهشگران، سعی بر ارائه چارچوبی برای ارتقای هوش هیجانی و در نتیجه بهبود کیفیت آموزشی در این مقطع حساس خواهد بود

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، کیفیت آموزشی ، دانش آموزان متوسطه اول ، بلوغ ، سلامت روان ، پیشرفت تحصیلی ، مهارت های اجتماعی.