اهمیت دوره ابتدایی کودکی از منظر قرآن و اهل بیت با رویکرد روان شناختی

دوره ابتدایی کودکی،که معمولا از بدو تولد تا حدود هفت سالگی را در بر می گیرد؛ یکی از حساس ترین و تعیین کننده ترین مقاطع در شکل گیری شخصیت، باورها، مهارت ها و ارزش های فردی است. این دوران زیربنای تمام رشد و بالندگی های آتی انسان را پی ریزی می کند و هرگونه غفلت یا نادیده گرفتن آن می تواند پیامدهای ناگواری در طول زندگی فرد داشته باشد. در این پژوهش با تکیه بر تعالیم نورانی قرآن کریم و آموزه های گران سنگ اهل بیت (علیهم السلام)، به بررسی ابعاد مختلف اهمیت دوره ابتدایی کودکی از منظر تربیت اسلامی پرداخته شده است. علاوه بر این تلاش شده است تا این مبانی ارزشمند با یافته ها و نظریه های معتبر روان شناسی رشد به ویژه در حوزه های شناختی، عاطفی و معنوی مورد مقایسه و تلفیق قرار گیرد. هدف اصلی این تحقیق، ارائه یک چارچوب جامع و کاربردی برای تربیت اسلامی کودکان در دوره ابتدایی است که هم ریشه در وحی الهی داشته باشد و هم از دستاوردهای علمی روان شناسی بهره مند گردد. با بررسی آیات قرآن و روایات اهل بیت (ع) روشن می شود که اسلام نگاهی جامع و عمیق به دوران کودکی دارد و آن را فرصتی طلایی برای کاشت بذر، ایمان، اخلاق حسنه و فضایل انسانی می داند. در کنار این، نظریه های روان شناختی نیز بر اهمیت حیاتی این دوره در شکل گیری ساختارهای شخصیتی، توانایی های یادگیری و روابط اجتماعی تاکید فراوان دارند. این پژوهش به دنبال پاسخ گویی به این پرسش است که چگونه می توان آموزه های اسلامی و یافته های روان شناختی را در جهت تربیت بهینه کودکان در دوره ابتدایی تلفیق کرد و چه راهکارهای عملی در این زمینه قابل ارائه است. در نهایت آنچه این پژوهش به آن دست یافت تاکید بر این حقیقت است که تربیت اسلامی با ریشه های عمیق در وحی الهی و با انطباق شگرف با یافته های علمی، بهترین و جامع ترین راه را برای شکوفایی استعدادهای درونی انسان از دوران کودکی فراهم می سازد. نتایج این تحقیق می تواند راهنمایی ارزشمند برای والدین، مربیان، معلمان و تمامی دست اندرکاران تعلیم و تربیت در جامعه اسلامی باشد تا بتوانند نسلی مومن، متخلق و بالنده را تربیت کنند.

کلیدواژه ها:

قرآن ، اهل بیت ، روان شناسی رشد ، کودکی ، تربیت اسلامی