بررسی رابطه راهبردهای خودتنظیمی و پردازش هیجانی با یادگیری ریاضی در دانش آموزان

زمینه مسئله یادگیری ریاضی به عنوان یکی از مهمترین مهارتهای تحصیلی در نظام آموزشی، نیازمند توجه ویژه به عوامل موثر بر آن است. در این راستا، راهبردهای و متغیرهای هیجانی به عنوان عوامل مهمی هستند که می توانند تاثیر قابل توجهی بر موفقیت دانش آموزان در یادگیری ریاضی داشته باشند. خودتنظیمی به توانایی فرد در مدیریت فرآیندهای یادگیری خود، از جمله برنامه ریزی، نظارت و ارزیابی پیشرفت اشاره دارد، در حالی که پردازش هیجانی به نحوه ی مدیریت و بیان احساسات مرتبط با یادگیری و چالش های تحصیلی مربوط می شود. هدف پژوهش حاضر بررسی راهبردهای خودتنظیمی و پردازش هیجانی با یادگیری ریاضی در دانش آموزان بوده است. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر را دانش آموزان مقطع متوسطه تشکیل داده اند که تعداد ۲۴۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های راهبردهای خودتنظیمی پینتریچ و دی گروت (۱۹۹۰) و پرسشنامه پردازش هیجانی باکر و همکاران (۲۰۰۷) پاسخ دادند. برای سنجش یادگیری ریاضی از نمرات پایان ترم درس ریاضی دانش آموزان استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. نتایج: یافته ها نشان داد بین راهبردهای خودتنظیمی (راهبردهای شناختی و فراشناختی) با یادگیری ریاضی رابطه مثبت و معنی دار و بین پردازش هیجانی (تجربه هیجانات ناخوشایند، سرکوبی، هیجانی، نشانه های هیجانات پردازش نشده) با یادگیری ریاضی رابطه منفی و معنی دار وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، پیشنهاد می شود با آموزش راهبردهای خودتنظیمی شناختی و فراشناختی، ایجاد برنامه مطالعه منظم، آموزش تکنیک های مدیریت هیجان، تشویق به بیان احساسات، سرکلاس، می توان به ارتقا یادگیری ریاضی دانش آموزان کمک موثری کرد.

کلیدواژه ها:

راهبردهای خودتنظیمی ، پردازش هیجانی ، یادگیری ریاضی