رابطه صمیمیت و خودانسجامی والدین با امنیت روانی دانش آموزان متوسطه دوم

این پژوهش با هدف بررسی رابطه صمیمیت زناشویی و خودانسجامی با امنیت روانی فرزندان انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری تحقیق را کلیه دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر بابل در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۳ که تعدادشان ۷۳۹۳ نفر بود تشکیل دادند. بر اساس جدول گرجسی و مورگان، ۳۵۷ نفر از دانش آموزان پسر با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از ۳ پرسشنامه مقیاس صمیمیت واکر و تامپسون (۱۹۸۳)، پرسشنامه خودشناسی انسجامی قربانی و همکاران (۲۰۰۸) و پرسشنامه امنیت روانی مازلو (۲۰۰۴) (فرم کوتاه) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، میانگین، انحراف معیار و همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که صمیمیت زناشویی والدین به طور مثبت و معناداری با امنیت روانی فرزندان رابطه دارد. همچنین خودانسجامی والدین نیز تاثیر مثبت و معنی داری بر امنیت روانی دانش آموزان داشته است. به بیان دیگر، هر چه سطح صمیمیت و انسجام روانی والدین بالاتر باشد، امنیت روانی فرزندان نیز افزایش می یابد. این نتایج نشان دهنده اهمیت روابط خانوادگی سالم در سلامت روانی نوجوانان است. در نتیجه، صمیمیت زناشویی و خودانسجامی والدین از عوامل مهم و تاثیرگذار بر امنیت روانی فرزندان به شمار می آیند. بهبود کیفیت روابط زناشویی و تقویت انسجام روانی والدین می تواند نقش موثری در ارتقای سلامت روانی نوجوانان داشته باشد؛ بنابراین، برنامه های آموزشی و مشاوره ای برای والدین در جهت افزایش صمیمیت و انسجام خانواده ضروری است. توجه به این عوامل می تواند به پیشگیری از مشکلات روانی در فرزندان کمک کند.

کلیدواژه ها:

امنیت روانی ، خودانسجام ، صمیمیت ، زناشویی ، دانش آموزان متوسطه دوم