بررسی نقش نارسایی هیجانی، باورهای انگیزشی و خودناتوان سازی در تحصیل گریزی

تحصیل گریزی به عنوان یکی از چالش های جدی نظام آموزشی علاوه بر هزینه های اقتصادی، می تواند سبک زندگی، روابط اجتماعی و سلامت روان دانش آموزان را تحت تاثیر قرار دهد. هدف این پژوهش، بررسی نقش نارسایی هیجانی، باورهای انگیزشی و خودناتوان سازی در پیش بینی تحصیل گریزی دانش آموزان دختر مقطع دوم شهر خرم آباد بود. این مطالعه از نوع توصیفی همبستگی انجام شد و جامعه آماری آن شامل ۷۳۵۷ دانش آموز دختر مقطع دوم متوسطه شهر خرم آباد در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بود. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای ۳۶۴ نفر انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه نارسایی هیجانی تورنتو۲۰-TAS؛ تیلور و پارک (۱۹۹۴)، پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری MSLQ؛ پینتریچ و دی گروت، ۱۹۹۰، پرسشنامه خودناتوان سازی SHS؛ جونز و رودوال ۱۹۱۸ و مقیاس تحصیل گریزی کلارک و همکاران (۲۰۱۵) جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته ها نشان دادند نارسایی هیجانی و خودناتوان سازی با افزایش تحصیل گریزی و باورهای انگیزشی با کاهش آن مرتبط هستند، همچنین نارسایی هیجانی به عنوان قوی ترین پیش بینی کننده تحصیل گریزی شناسایی شد. نتیجه گیری این پژوهش حاکی از آن است که مداخله های هدفمند در زمینه افزایش آگاهی هیجانی، تقویت باورهای انگیزشی و کاهش رفتارهای خودناتوان سازی می تواند به کاهش تحصیل گریزی کمک کند.

کلیدواژه ها:

نارسایی ، هیجانی ، باورهای انگیزشی ، خودناتوان سازی ، تحصیل گریزی ، دانش آموزان دختر