ابزارهای اندازه گیری خودکارآمدی و خلاقیت دانش آموزان ابتدایی با هوش مصنوعی: الگویی مبتنی بر سند تحول بنیادین و نظریه خودکارآمدی

ضرورت تحول در محیط های یادگیری و نقش فناوری های نوین در ارتقای کیفیت آموزش، زمینه ساز این پژوهش بود. این پژوهش با هدف طراحی و ارزیابی محیط یادگیری هوشمند مبتنی بر بازی وارسازی، هوش مصنوعی و ساحتهای ششگانه تربیتی سند تحول بنیادین آموزش و پرورش برای بهبود خودکارآمدی و خلاقیت دانش آموزان ابتدایی انجام شد. مطالعه حاضر به روش ترکیبی (کمی کیفی) با طرح شبه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل اجرا گردید. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه چهارم ناحیه ۲ تبریز در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود که ۶۲ نفر از آنها با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ۸ هفته از سیستم هوشمند یادگیری (شامل مکانیزم های تحلیل پیشرفت، بازخورد هوشمند و تنظیم سطح دشواری) استفاده کردند، در حالی که گروه کنترل آموزش سنتی را دریافت کردند. ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه خودکارآمدی کودکان شرر و همکاران (۱۹۸۲) و پرسشنامه خلاقیت تورنس (۱۹۶۶) بود. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس (ANCOVA) صورت پذیرفت. یافته ها نشان دادند که محیط یادگیری هوشمند مبتنی بر بازی وارسازی و هوش مصنوعی، خودکارآمدی و خلاقیت دانش آموزان را به طور معناداری افزایش داد. این نتایج بر پتانسیل بالای فناوری های نوین در بهبود فرآیند یاددهی-یادگیری تاکید داشتند.

کلیدواژه ها:

بازی وارسازی ، هوش مصنوعی ، خودکارآمدی ، خلاقیت ، سند تحول بنیادین