تبیین معیارهای موثر مکان مندی دازاین در معماری مبتنی بر روش پدیدارشناسی هرمنوتیک

پدیدارشناسی با تواناییهای خاص خود در تحلیل روابط بین انسان و مکان می تواند به عنوان ابزاری ارزشمند برای کمک به طراحان در فرایندهای طراحی به کار رود. استناد به تئوریهای فکری، هایدگر این رویکرد را قادر می سازد تا حقیقت مکان و تعامل آن با معماری را به دقت بررسی کند. علاوه بر این، مشکلات عمده ای چون بی خانمانی، گمشدگی و از دست دادن حس تعلق به مکان از جمله موضوعاتی هستند که پدیدارشناسی می تواند به فهم آنها بپردازد. در عرصه های معماری و شهرسازی، مکان به عنوان یک مفهوم بنیادین تلقی شده و به عنوان نمودی از هنر ظهور می یابد. هدف اصلی این پژوهش فهم ریشه های بی خانمانی انسان معاصر، بحران بی مکانی و نبود معنی است. پرسش اصلی این پژوهش و چگونگی نسبت مکان مندی دازاین با معماری است. این مطالعه با استفاده از تکنیک های پدیدارشناسی هرمنوتیک بازخوانی دقیق منابع، به بررسی چندبعدی و گام به گام مطالعات مربوط به انسان و مکان در معماری می پردازد. نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که جنبه های مکان مندی انسان به دو ویژگی اساسی، رفع دوری و جهت گیری بستگی دارند. اگر انسان ها حس تعلق قوی به مکان داشته باشند و این مکان ها به گونه ای ظاهر شوند که امکان هدایت و جهت دهی به انسان ها را فراهم آورند، به مکانیت وجودی خود به شکل مثبت پاسخ داده اند. بدین ترتیب، پژوهش حاضر پاسخ می دهد که چگونه مکانیت در قالب معماری به کالبدی معمارانه ترجمه می شود.

کلیدواژه ها:

مکان مندی ، دازاین ، معماری ، پدیدارشناسی ، هرمنوتیک