احیای فرهنگ بومی و هویت معماری از طریق زمینه گرایی در طراحی داخلی تالارها

معماری داخلی تالارها به عنوان فضاهای عمومی، مهم زمانی موفق ارزیابی می شود که ضمن پاسخگویی به نیازهای معاصر کاربران بازتاب دهنده هویت فرهنگی بومی و معماری سنتی نیز باشد. این پژوهش با اتخاذ رویکرد زمینه گرایی، به بررسی چگونگی تاثیر بافت فرهنگی، تاریخی و اقلیمی بر طراحی داخلی تالارها می پردازد. روش تحقیق ترکیبی بوده است؛ بدین صورت که در مرحله نخست مولفه های کلیدی زمینه گرا از متون نظری استخراج شده و در مرحله بعد، تاثیر آنها بر حس مکان و هویت فضایی تالارها با استفاده از نمونه ای از کاربران تالارها و کارشناسان معماری ارزیابی گردیده است. یافته های کیفی برآمده از مصاحبه ها و پرسش نامه ها نشان می دهد که عواملی نظیر هزینه های بالا، کمبود دانش تخصصی و ضعف حمایت نهادی از موانع اصلی اجرای طراحی زمینه گرا در شرایط کنونی به شمار می روند. در مقابل، آموزش پیشرفته معماران، ارائه مشوق های مالی و بهره گیری از فناوری های نوین به عنوان راهبردهایی برای ترویج طراحی مبتنی بر معماری بومی پیشنهاد شده اند. نتایج کمی نیز حاکی از آن است که عواملی مانند آسایش کاربران، هویت بومی و پاسخگویی به شرایط اقلیمی بالاترین اهمیت را در طراحی داخلی تالارها داشته و در آزمون فریدمن رتبه های نخست را کسب کرده اند. تحلیل همبستگی نیز نشان داد که میان به کارگیری اصول طراحی زمینه گرا و افزایش حس تعلق و رضایت کاربران رابطه معناداری وجود دارد. بر پایه تلفیق داده های کیفی و کمی، یک مدل مفهومی چهار لایه ارائه شده است که از تنظیم زمینه آغاز شده و به پیامدها شامل هویت و پایداری ختم می شود. این مدل نشان می دهد که چگونه تلفیق هوشمندانه عملکرد و هویت می تواند به طراحی هایی منجر شود که ضمن پاسخ به نیازهای امروزی از هویت فرهنگی بومی نیز صیانت می کنند. در پایان، پیشنهادهایی کاربردی برای طراحان داخلی ارائه شده و محدودیت های پژوهش و مسیرهای آینده برای مطالعات تکمیلی مورد بحث قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی طراحی ، تالار معماری بومی ، هویت ، فرهنگی ، حس مکان ، طراحی داخلی