رابطه خودکارآمدی تحصیلی و موفقیت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی: تحلیل عملکرد و انگیزه یادگیری

خودکارآمدی تحصیلی، باور دانش آموز نسبت به توانایی های خویش برای موفقیت در تکالیف و فعالیت های درسی، یکی از مولفه های کلیدی پیش بینی کننده عملکرد تحصیلی است. پژوهش حاضر با هدف تحلیل رابطه میان خودکارآمدی تحصیلی و عملکرد درسی دانش آموزان پایه های ابتدایی انجام شده است. بر اساس نظریه بندورا، خودکارآمدی نقش مهمی در انگیزه، تلاش، پشتکار و مدیریت چالش های یادگیری ایفا می کند و می تواند تفاوت های فردی در پیشرفت تحصیلی را توضیح دهد. یافته ها نشان می دهد که دانش آموزانی که سطح خودکارآمدی بالاتری دارند، به طور فعال تر در فرآیند یادگیری مشارکت می کنند، از روش های موثر مطالعه استفاده می کنند، توانایی حل مسئله و تفکر انتقادی بهتری دارند و عملکرد درسی آن ها نسبت به همسالان با خودکارآمدی پایین تر به طور قابل توجهی بالاتر است. همچنین، ایجاد محیط حمایتی، ارائه بازخورد مستمر، تقویت مهارت های خودتنظیمی و تشویق به تجربه موفقیت های کوچک، موجب ارتقای خودکارآمدی و بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان می شود. این پژوهش تاکید دارد که تقویت خودکارآمدی تحصیلی، نه تنها موجب بهبود نتایج تحصیلی کوتاه مدت می شود، بلکه پایه ای برای انگیزه و موفقیت بلندمدت در مسیر یادگیری مادام العمر فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی تحصیلی ، عملکرد تحصیلی ، انگیزه یادگیری ، خودتنظیمی ، موفقیت دانش آموزان