نقش داستان های ادبیات کهن فارسی در تقویت هوش هیجانی کودکان

این مقاله به بررسی نقش داستان های ادبیات کهن فارسی در تقویت هوش هیجانی کودکان می پردازد. هوش هیجانی به عنوان توانایی شناسایی، درک و مدیریت احساسات خود و دیگران تعریف می شود و نقش مهمی در رشد اجتماعی و تحصیلی کودکان دارد. ادبیات کهن فارسی، با داستان های غنی و آموزنده اش، می تواند به عنوان ابزاری موثر در آموزش و تقویت هوش هیجانی کودکان مورد استفاده قرار گیرد. داستان های مشهور ایرانی مانند شاهنامه، گلستان و مثنوی، با شخصیت های پیچیده و موقعیت های عاطفی متنوع، فرصتی مناسب برای کودکان فراهم می آورند تا احساسات خود و دیگران را شناسایی و درک کنند. این داستان ها به تقویت خودآگاهی، همدلی و مهارت های اجتماعی در کودکان کمک می کنند. با استفاده از روش های آموزشی مبتنی بر داستان خوانی و تحلیل داستان ها، می توان به توسعه هوش هیجانی کودکان پرداخت. با این حال، چالش هایی مانند عدم آشنایی معلمان و والدین با ادبیات کهن و کمبود منابع آموزشی مناسب وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد. این مقاله در نهایت بر اهمیت توجه به ادبیات کهن در برنامه های آموزشی تاکید می کند و پیشنهاداتی برای بهبود استفاده از این منابع در تقویت هوش هیجانی کودکان ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

ادبیات کهن ، هوش هیجانی ، آموزش ، یادگیری