نقش رباتهای همدم مبتنی بر هوش مصنوعی در ارتقای سلامت روان و کیفیت زندگی افراد مجرد ایرانی (۳۰ تا ۵۰ سال)

احساس تنهایی یکی از چالشهای روان شناختی رایج در میان افراد مجرد به ویژه در بازه سنی ۳۰ تا ۵۰ سال است که می تواند تاثیرات منفی بر کیفیت زندگی و سلامت روان داشته باشد. در این پژوهش، به نقش رباتهای همدم مبتنی بر هوش مصنوعی با تمرکز بر ChatGPT در کاهش احساس تنهایی و ارتقای سلامت روان این گروه پرداخته شده است. روش این تحقیق کیفی و توصیفی بوده و داده ها از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته با ۳۰ کاربر فعال ChatGPT جمع آوری شد. این کاربران به صورت هدفمند از میان افرادی انتخاب شدند که در بازه زمانی یک سال گذشته تعاملات مستمر با این ابزار داشته اند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل تماتیک نشان داد که رباتهای همدم توانسته اند با ایجاد تعاملات شبه انسانی پاسخ دهی همدلانه و قابلیت شخصی سازی مکالمات احساس تنهایی کاربران را به طور قابل توجهی کاهش دهند، بهبود کیفیت تعاملات اجتماعی و افزایش امید به آینده از دیگر نتایج گزارش شده توسط کاربران بود. با این حال، محدودیت هایی نظیر عدم بومی سازی کامل ربات ها برای فرهنگ ایرانی و ناتوانی در درک عمق احساسات انسانی، همچنان به عنوان چالش هایی برجسته شدند. این پژوهش نشان می دهد که ربات های مبتنی بر هوش مصنوعی می توانند به عنوان ابزاری موثر و مکمل در ارتقای سلامت روان و کیفیت زندگی افراد مجرد ایرانی نقش آفرینی کنند. برای تقویت این تاثیرات، توسعه نسخه های بومی سازی شده با در نظر گرفتن ویژگی های فرهنگی و زبانی ایران و همچنین ترکیب این ابزارها با خدمات مشاوره انسانی پیشنهاد می شود. یافته های این تحقیق می تواند راهنمایی برای طراحی مداخلات روان شناختی نوین و بهبود تجربه کاربران در استفاده از فناوری های هوش مصنوعی باشد.

کلیدواژه ها:

رباتهای ، همدم ، هوش مصنوعی ، Chat GPT ، سلامت ، روان ، کیفیت زندگی ، فرهنگ ایرانی