Effectiveness of Brief Exposure-Based Intervention on Self-Efficacy in Coping with Nighttime Fears in ۴ to ۸ Years Children

زمینه و هدف: ترس های شبانه در کودکان بسیار رایج هستند اما اغلب آنها با افزایش سن می توانند بر این ترس ها غلبه کنند. با این وجود در برخی از کودکان این ترس ها تشدید شده و تا نوجوانی ادامه می یابند. در همین راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر مواجهه بر خودکارآمدی کودکان ۴ تا ۸ ساله ایرانی در مقابله با ترس های شبانه انجام شده است. روش پژوهش: در این پژوهش از طرح آزمایشی تک موردی با خط پایه چندگانه ناهمزمان استفاده شد. جامعه آماری  شامل کودکان ۴ تا ۸ ساله دارای ترس های شبانه و ساکن تهران بود که ۶ نفر از آنها با روش نمونه گیری هدفمند و براساس معیارهای ورود به عنوان نمونه انتخاب شدند. ازمودنی ها بعد از ارزیابی خط پایه به مدت ۸ هفته مداخله مبتنی بر مواجهه را دریافت کردند. این مداخله توسط والدین و با استفاده از مطالعه کتاب و انجام بازی ها با کودک انجام شده است. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه آنچه فرزند من در شب در تاریکی می تواند انجام دهد (کافمن، ۱۹۸۷) و فرم گزارش خواب استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها،  از روش تحلیل دیداری و محاسبه درصد بهبودی و ضریب تاثیر استفاده شده است. یافته ها: در این پژوهش میانگین نمرات آزمودنی ها از ۷/۹۵ در خط پایه، به ۱۶/۳۷ در دوره مداخله و ۱۸/۳۳ در دوره پیگیری رسیده است. و آزمودنی ها در مجموع به اندازه اثر ۴/۶۲، ۵۶/۷۵ درصد بهبودی در پایان درمان و ۵۶/۷۵ درصد بهبودی در پیگیری دست یافته اند. به طور کلی  نتایج نشان می دهند که درمان مبتنی بر مواجهه می تواند تاثیر معناداری بر افزایش خودکارآمدی در مقابله با ترس های شبانه داشته باشد.  نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهند آزمودنی ها پس از دریافت درمان مبتنی بر مواجهه خودکارآمدی بیشتری در مقابله با ترس های شبانه خود داشته و شب های بیشتری می توانند به تنهایی در اتاق تاریک خود بخوابند.