مقایسه اثربخشی درمان چشم انداز زمان و آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، انعطاف پذیری کنشی و انسجام روانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

هدف اصلی پژوهش، تعیین تفاوت اثربخشی و ماندگاری اثر درمان چشم انداز زمان و آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، انعطاف پذیری کنشی و انسجام روانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و مرحله پیگیری بعد از دو ماه بود. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو که به بنیاد پیشگیری و کنترل دیابت مشهد در تابستان ۱۳۹۹ مراجعه کرده بودند. داده ها با استفاده از مقیاس بهزیستی ذهنی (Keyes & Magyarmo, ۲۰۰۳)، پرسشنامه انعطاف پذیری کنشی (Conover & Davidson, ۲۰۰۳) و پرسشنامه حس انسجام (Antonovsky, ۱۹۸۷) جمع آوری و با آزمون تحلیل کواریانس تحلیل شد. از ۱۲۱ نفری که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند ۴۵ نفر تصادفی انتخاب و در ۳ گروه ۱۵ نفری جایگزین تصادفی شدند. دوگروه آزمایش درمان چشم انداز زمان و آموزش مثبت اندیشی ۱۰ جلسه (۹۰ دقیقه) درمانی دریافت و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. سپس مرحله پس آزمون و بعد ۲ ماه پیگیری اجرا شد. نتایج نشان داد اثربخشی درمان چشم انداز زمان بر بهزیستی ذهنی (۰۱/۰p<) و انسجام روانی (۰۱/۰p<) بیشتر از انعطاف پذیری کنشی و اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر انعطاف پذیری کنشی (۰۱/۰p<) بیشتر بود. همینطور، تفاوت آماری معنی داری در اثربخشی درمان چشم انداز زمان و آموزش مثبت اندیشی بر بهزیستی ذهنی، انعطاف پذیری کنشی و انسجام روانی آزمودنی ها در مرحله پیگیری وجود داشت (۰۱/۰p<).

کلیدواژه ها:

درمان چشم انداز زمان ، آموزش مثبت اندیشی ، بهزیستی ذهنی ، انعطاف پذیری کنشی ، انسجام روانی ، دیابت نوع دو