اثر برخی پیشایندهای فردی و سازمانی بر طفره روی مجازی با تعدیلگری خودکارآمدی شغلی در کارکنان یک شرکت صنعتی

هدف این پژوهش بررسی اثر برخی پیشایندهای فردی و سازمانی (برونگرایی، عدالت سازمانی، تعهد سازمانی و خشنودی شغلی) بر طفره روی مجازی با نقش تعدیل کنندگی خودکارآمدی شغلی بود. طرح پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی از طریق الگویابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی کارکنان یک شرکت صنعتی در سال ۱۳۹۶ بود که از این جامعه، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، ۲۲۴ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه های طفره روی مجازی (Lim, ۲۰۰۲)، شخصیت NEO (Costa & McCrae, ۱۹۹۲)، عدالت سازمانی (Colquitt, ۲۰۰۱)، تعهد سازمانی (Mowday et al., ۱۹۷۹)، خشنودی شغلی(Andrews & Withey, ۱۹۷۶) و خودکارآمدی شغلی (Sherer et al., ۱۹۸۲) بودند. تحلیل داده های جمع آوری شده با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام شد. نتایج نشان داد که الگوی نهایی پس از حذف مسیر غیرمعنی دار تعهد سازمانی به طفره روی مجازی، از برازش مطلوبی برخوردار است. همچنین، نتایج نشان داد که برون گرایی، عدالت سازمانی و خشنودی شغلی بر طفره روی مجازی اثر معنی داری دارند (۰۱/۰p<). علاوه بر آن، خودکارآمدی شغلی تاثیر عدالت سازمانی و خشنودی شغلی را بر طفره روی مجازی تعدیل می کند (۰۵/۰p<).

کلیدواژه ها:

برونگرایی ، خشنودی شغلی ، خودکارآمدی شغلی ، طفره روی مجازی ، کارکنان صنعتی