مقایسه اثربخشی روان درمانی وجودی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ترس از صمیمیت و خودابرازگری جنسی در زنان دارای تعارضات زناشویی

این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی روان درمانی وجودی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ترس از صمیمیت و خودابرازگری جنسی در زنان دارای تعارضات زناشویی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مرکز خدمات مشاوره و روان درمانی پرهام شهر تهران در سال ۱۴۰۲- ۱۴۰۱ بود، که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۴۵ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) گمارش شدند. گردآوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه ترس از صمیمیت (Descanter & Thelen, ۱۹۹۱) و پرسشنامه خودابرازگری جنسی (Snell et al., ۱۹۸۹) انجام شد. گروه های آزمایش درمان را در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای به صورت یک بار در هفته دریافت کردند و گروه کنترل در انتظار درمان قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد هر دو مداخله درمانی بر کاهش ترس از صمیمیت و افزایش خودابرازگری جنسی آزمودنی های گروه آزمایش اثربخش بوده اند (۰۵/۰>P). نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی نیز نشان داد میزان اثربخشی دو درمان بر ترس از صمیمیت یکسان بوده است (۰۵/۰>P)، اما در متغیر خودابرازگری جنسی، تاثیر درمان پذیرش و تعهد بیشتر از درمان وجودی بود. براساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان وجودی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ترس از صمیمیت و خودابرازگری جنسی موثر است که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود خودابرازگری جنسی موثرتراست.

کلیدواژه ها:

روان درمانی وجودی ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، ترس از صمیمیت ، خودابرازگری جنسی ، تعارضات زناشویی