تحلیل راهبردی جنگ تحمیلی ۱۲ روزه: رویکرد واقع گرایی ساختاری و ژئواکونومیک

جنگ دوازده روزه تحولی مهم در معادلات امنیتی منطقه خاورمیانه و فراتر از آن تلاش برای به هم زدن معادلات ژئوپلتیک و ژئواکونومیک به شمار می رود. مقاله پیش رو با بهره گیری از چارچوب نظری واقع گرایانه و تحلیل رفتاری بازیگران بین المللی، تلاش دارد ابعاد مختلف این رخداد را بررسی و پیامدهای راهبردی آن را تحلیل کند و توصیه هایی برای ایران در شرایط ژئوپولیتیکی نوین پساجنگ ارائه نماید. بخش نخست با مرور مبانی نظری و چارچوب تحلیلی، زمینه های شکل گیری بحران و منطق رفتاری قدرت های درگیر را توضیح می دهد. در ادامه، اهداف استراتژیک آمریکا از این اقدام شامل مهار ظرفیت های راهبردی ایران، افزایش قدرت چانه زنی در مذاکرات و بازسازی جایگاه بین المللی آمریکا در نظم امنیتی منطقه بررسی می شود. تحلیل سیاست های چین، روسیه و دیگر قدرت ها، نشان می دهد که در مواجهه با این بحران، بازیگران مختلف با تکیه بر منافع ژئوپلیتیکی و اقتصادی خود، سیاست هایی عمدتا محتاطانه و در مواردی چندوجهی اتخاذ کردند. رفتار رژیم صهیونی نیز از منظر اهداف امنیتی، اقتصادی،تبلیغاتی و منطقه ای بررسی شده است. مقاله در بخش های بعدی با تمرکز بر سیاست خارجی، دیپلماسی اقتصادی و الزامات سیاست داخلی در دوران پساجنگ، به توصیه سیاست های راهبردی برای ایران در دوره پساجنگ می پردازد. در جمع بندی نهایی تاکید شده است که در صورت انسجام، آینده نگری و سیاست گذاری کلان مناسب در حوزه های امنیتی، اقتصادی و بین المللی، شرایط پس از بحران می تواند به فرصتی برای بازتعریف موقعیت ایران در نظم نوین منطقه ای تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

جنگ دوازده روزه ، ژئوپلیتیک منطقه ای ، راهبرد بازدارندگی ، دیپلماسی اقتصادی ، تهدید راهبردی