بررسی تاثیر شاخص توسعه انسانی بر کیفیت محیط زیست در کشورهای عضو سازمان بهره وری آسیا

تلاش هر کشور و جامعه ای، دستیابی به رفاه و آسایش بیشتر و جبران عقب ماندگی و به عبارتی زندگی بهتر و برتر است. بدیهی است که رسیدن به چنین اهدافی، نیازمند توسعه پایدار است. امروزه، رابطه بین توسعه انسانی و کیفیت محیط زیست به عنوان یک موضوع برجسته در زمینه حفظ و پایداری محیط زیست مطرح است؛ افزایش شاخص توسعه انسانی میزان مصرف منابع طبیعی و پایداری محیط زیست را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی رابطه میان آلودگی محیط زیستی و شاخص توسعه انسانی در کشورهای منتخب عضو سازمان بهره وری آسیایی است. برای آزمون لیمر داده های مطالعه باید به صورت ترکیبی به کار گرفته شود که شامل ۲۰ کشور عضو سازمان بهره وری آسیایی در دوره زمانی ۲۰۱۸-۲۰۰۰ است. نتایج به دست آمده از برآورد مدل نشان داد که با افزایش شاخص توسعه انسانی، میزان انتشار دی اکسیدکربن کاهش می یابد. به بیان دیگر، چنانچه شاخص توسعه انسانی که متشکل از سه متغیر امید به زندگی، تحصیلات و درآمد سرانه است، افزایش یابد، موجب بهبود کیفیت محیط زیست می شود. این بدان معنی است که افزایش امید به زندگی، افزایش سطح تحصیلات و افزایش درآمد سرانه منجر به بهبود و ارتقا شاخص توسعه انسانی می شود و حاصل ارتقا شاخص توسعه انسانی افزایش رفاه جامعه است که در نهایت منجر به کاهش سطح آلودگی ها، به خصوص آلودگی هوا می شود. با توجه به اینکه با ارتقا شاخص توسعه انسانی، کیفیت محیط زیست ارتقا می یابد، پیشنهاد می شود که سیاست گذاران به گسترش آموزش و سیاست های افزایش شاخص های توسعه انسانی جهت بهبود کیفیت محیط زیست پرداخته و کاهش آلودگی را مدنظر قرار دهند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، فرضیه محیط زیستی کوزنتس ، آلودگی هوا ، داده های پانل ، اثرات ثابت