تاثیر بسته آموزش روانی بر الگوهای رفتار خودتخریب گرایانه دانشجویان دانشگاه هرات افغانستان

مقدمه: رفتارهای خودتخریب گرایانه یکی از مشکلات مهم سلامت روان است که می تواند تاثیرات عمیقی بر زندگی فردی و اجتماعی داشته باشد. این پژوهش با هدف ارزیابی تاثیر بسته آموزش روانی (یک بسته آموزشی ۱۰ جلسه ای) بر الگوهای رفتار خودتخریب گرایانه دانشجویان دانشگاه هرات افغانستان انجام شد. مواد و روش­ها: پژوهش حاضر از نوع کمی است. ابتدا مصاحبه های بالینی با دانشجویان و متخصصین انجام گردید تا الگوهای رفتاری خودتخریب گرایانه شناسایی و بسته آموزشی تدوین شود؛ سپس از روش شبه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون به همراه گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل دانشجویان دانشکده های حقوق، علوم سیاسی، اقتصاد، مدیریت و روان شناسی دانشگاه هرات افغانستان بود. در سال ۱۴۰۰، با استفاده از جدول گرچسی و مورگان، از ۱۰۰ دانشجوی با احتمال رفتارهای خودتخریب گرایانه، ۸۰ نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (۴۰ نفر) و کنترل (۴۰ نفر) تقسیم گردیدند. از پرسش نامه سنجش رفتارهای خودتخریب گری محقق ساخته استفاده شد. بسته آموزشی شامل ۱۰ جلسه آموزشی بود و روایی محتوایی آن تایید گردید. مقدار ضریب آلفای کرونباخ برای پرسش نامه برابر با ۸۳۶/۰ بود. برای تحلیل داده ها از واریانس و کوواریانس استفاده شد. یافته­ های پژوهش: نتایج نشان داد که بسته آموزشی تدوین شده بر اساس تلفیق رویکردهای درمانی مانند رفتاردرمانی، شناختی- رفتاری، طرح واره درمانی، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و مراجع محور، تاثیر معناداری بر کاهش میانگین نمرات رفتارهای خودتخریب گرایانه دانشجویان گروه آزمایش داشت. مقدار P-Value برای تحلیل های اصلی برابر با ۰۲/۰ است که بیان کننده تفاوت معنادار در رفتارهای خودتخریب گرایانه میان گروه های آزمایش و کنترل و اثربخشی مداخله آموزشی است. مقایسه نتایج پس آزمون نشان داد که میانگین نمرات رفتارهای خودتخریبی در گروه آزمایش از ۳/۸۰ به ۲/۴۷ کاهش یافت، درحالی که در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد. اثربخشی این مداخلات در بهبود رفتارهای پرخطر و کاهش تمایل به خودتخریبی در گروه آزمایش تایید گردید (P<۰/۰۵). بحث و نتیجه گیری: بسته آموزشی تدوین شده با استفاده از تلفیق چند رویکرد درمانی به طور معناداری رفتارهای خودتخریب گرایانه را کاهش داده و به بهبود الگوهای رفتاری و شناختی در دانشجویان کمک کرده است. این پژوهش نشان می دهد که استفاده از مداخلات چندبعدی و تلفیقی در درمان این نوع رفتارها موثر است و می تواند به عنوان روشی کارآمد برای کاهش رفتارهای پرخطر در دیگر گروه های مشابه نیز استفاده شود.

کلیدواژه ها:

Self-destructive Behaviors ، Psychological Training ، Mental Health ، Students ، رفتارهای خودتخریب گرایانه ، آموزش روانی ، سلامت روان ، دانشجو