بررسی خصوصیات بیو‎شیمیایی لوبیا قرمز (Phaseolus vulgaris L.) و پروتئین دانه تحت سطوح مختلف آبیاری و ترکیبات محرک رشد

به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف آبیاری و ترکیبات محرک رشد بر خصوصیات بیوشیمیایی و عملکرد لوبیا قرمز، آزمایشی به صورت طرح اسپلت‎پلات در قالب بلوک‎های کامل تصادفی در سه تکرار در روستای پیرموسی شهرستان خوی طی سال ۱۴۰۰ اجرا گردید. آبیاری به عنوان فاکتور اصلی در سه سطح ۸، ۱۱ و ۱۴ روز یک‎بار و ترکیبات محرک رشد به عنوان فاکتور فرعی در ۵ سطح که ۳ مورد به صورت محلول پاشی شامل آمینو اسید، محرک ریشه‎زایی و کود پتاسیم و مصرف هیومیک اسید همراه با آب آبیاری، و عدم مصرف (شاهد) بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که سطوح آبیاری و محرک‎های رشد تاثیر معنی‎داری بر قند محلول، محتوای آب نسبی برگ، درصد پروتئین و عملکرد دانه داشت. افزایش فاصله آبیاری‎ها محتوای پرولین را افزایش داد و در مقابل سبب کاهش کارتنوئیدها و کلروفیل کل برگ‎ها شد. کاربرد هیومیک اسید به طور معنی‎داری عملکرد دانه و درصد پروتئین دانه را تحت تاثیر قرار داد. با افزایش فاصله آبیاری‎ها، صفات بیوشیمیایی و زراعی موثر بر رشد و نمو لوبیا قرمز دچار اختلال گردیده و عملکرد دانه کاهش یافت. هم‎چنین اثر متقابل دو فاکتور مورد بررسی بر پرولین، محتوای آب نسبی برگ، قندهای محلول، درصد پروتئین و عملکرد دانه معنی‎دار بود. بالاترین درصد پروتئین دانه در تیمار آبیاری ۱۴ روز یک‎بار و مصرف کود پتاسیم و هم‎چنین عدم مصرف مواد محرک بدست آمد. به‎طوری‎که بالاترین عملکرد دانه در تیمار آبیاری ۸ روز یکبار و هیومیک اسید به میزان ۳۰۷۶ کیلوگرم در هکتار و حداکثر پروتئین دانه هم در تیمار آبیاری ۱۴ روز یکبار و عدم مصرف مواد محرک به دست آمد.

کلیدواژه ها:

آمینو اسید ، پرولین ، درصد پروتئین ، کلروفیل برگ ، محتوای آب نسبی