ارائه چهارچوب برنامه ریزی و طراحی شهری با رویکرد زیر ساختهای سبز ( مطالعه موردی: شهر تهران)

توسعه شهرنشینی باعث شده است سطوح غیر قابل نفوذ جایگزین سطوح سبز شوند به همین علت مزایای سطوح سبز از جمله سایه تبخیر و خنک کنندگی جلوگیری از جاری شدن آب، باران عملکردهای ذخیره ای و فیلتراسیون را از بین برده اند. توجه به فضای سبز شهری به منظور تولید اکسیژن تعدیل دمای محیط جذب آلاینده ها افزایش رطوبت و نهایتا بازدهی اکولوژیک باعث ارتقای کیفیت زیست محیطی شهری می شود. این مطالعه با هدف ارائه چهارچوب برنامه ریزی و طراحی شهری با رویکرد زیر ساختهای سبز راهکارهایی برای بهبود شرایط موجود و سوق دادن زندگی شهری به سمتی که طبیعت بیشتر وارد شهر شود، انجام شده است.

کلیدواژه ها:

زیر ساخت سبز ، سطوح سبز ، شهرنشینی ، بازدهی اکولوژیک ، ارتقای کیفیت محیط زیست