بررسی اختلال نارساخوانی dyslexia و روش های آموزش جبرانی

اختلال نارساخوانی یا Dyslexia یکی از شایع ترین ناتوانی های یادگیری در کودکان است که به طور ویژه توانایی درک و رمزگشایی زبان نوشتاری را تحت تاثیر قرار می دهد. این اختلال نه به دلیل کمبود هوش، بلکه ناشی از نارسایی در پردازش واج شناختی و بصری مغز است. افراد مبتلا به نارساخوانی معمولا در خواندن روان، درک مطلب، هجی کردن و نوشتن دچار مشکل می شوند و در صورت عدم تشخیص به موقع ممکن است در حوزه های تحصیلی دیگر نیز ضعف نشان دهند. آموزش جبرانی برای این گروه از دانش آموزان نقش حیاتی دارد؛ زیرا هدف آن جبران ضعف های شناختی و زبانی از طریق تمرین های هدفمند و چندحسی است. رویکردهای جبرانی شامل آموزش مبتنی بر واج شناسی، استفاده از فناوری های کمک آموزشی، روش های چندحسی مانند رویکرد اورتون–گیلینگهام و برنامه های کامپیوتری خواندن است. این روش ها با فعال سازی هم زمان حواس بینایی، شنوایی و حرکتی، مسیرهای عصبی یادگیری را تقویت می کنند. از سوی دیگر، حمایت روانی و اجتماعی از دانش آموزان نارساخوان در کنار آموزش رسمی اهمیت دارد، زیرا اضطراب و احساس ناتوانی می تواند روند یادگیری را مختل کند. اجرای برنامه های آموزشی فردمحور، ارزیابی مستمر پیشرفت و همکاری خانواده و مدرسه می تواند تاثیر بسزایی در بهبود عملکرد خواندن و افزایش اعتمادبه نفس این دانش آموزان داشته باشد. هدف از بررسی حاضر، تبیین ماهیت نارساخوانی و معرفی کارآمدترین روش های آموزش جبرانی در راستای ارتقای کیفیت آموزش و کاهش چالش های تحصیلی این گروه است.

کلیدواژه ها:

نارساخوانی ، اختلال یادگیری ، آموزش جبرانی ، روش چندحسی ، توان بخشی آموزشی