مدیریت محیط زیست بر معماری بومی در منطقه ی سیستان- جنوب شرق ایران

سیستان در جنوب ­شرقی ترین بخش های سرزمینی ایران، منطقه ی مسکونی پرتراکمی از جمعیت انسانی در دشت تقریبا هموار در نزدیکی مدار راس السرطان، در محاصره­ی فروافتادگی دشت لوت در ایران و کوه های مرتفع هندوکش در افغانستان، در کمربند بیابانی نیمکره ی شمالی واقع شده، تابش تقریبا مستقیم و طولانی مدت خورشید، وزش بادهای طولانی مدت با جهت غالب شمال- شمال غرب به همراه گرد و غبار شدید همراه آن، خشکی هوا و... در معماری مسکن بومی، اختصاصات محیط زیست منطقه، نقش اصلی و نهایی را ایفا نموده، بومیان منطقه با ساخت منازل مسکونی در دو مجموعه ی تابستانه و زمستانه از خشت و گل با سقف های گنبدی مرتفع دارای بادگیرهای ویژه در جهت پشت به باد غالب و... به نحو بسیار مطلوب و فراوان از ویژگی های زیست محیطی ناسازگار منطقه در تامین آسایش فیزیکی درون خانه ها استفاده می نموده اند.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، اختصاصات زیست محیطی- وزش باد های دائمی ، تابش خورشید ، گرد و غبار همیشگی