آمایش سرزمین؛ جلوگیری از تهدیدات زیست محیطی

فرایند آمایش سرزمین، تمهیداتی است برای بهره­برداری بهینه از سرزمین با در نظر گرفتن اصل حفاظت اکولوژیکی.در این پژوهش، آمایش سرزمین به صورت کلی مورد بررسی قرار گرفته و می­تواند هر نوع استفاده­ای را برای هر بخش از سرزمین با توجه با قابلیت­های آن نشان دهد.از آنجایی که سرزمین یک منبع محدود و آسیب پذیر بوده و استفاده از آن باید با مدیریت درست و منطقی سازماندهی شود، شناخت تنگناها و توان محیطی از ضرورت­های طرح­های آمایش سرزمین می­باشد.به منظور جلوگیری از مسائلی از جمله بحران محیط زیست، فرسایش، تخریب خاک، افزایش جمعیت و… تدوین طرح­های آمایش سرزمین به منظور نیل به اهداف استراتژی­های جامع توسعه ملی بوده است.بقای موجودیت کشور در گرو امنیت ملی است و این مسئله نیز به توانایی حکومت در حفظ تمامیت ارضی، وحدت ملی، توسعه متوازن منطقه­ای و رضایت شهروندان بستگی دارد.در این میان یکی از مهم­ترین عواملی که امنیت ملی یک کشور را مورد تهدید قرار می­دهد وجود نابرابری­های فضایی بین مناطق مختلف جغرافیایی آن کشور به ویژه بین مناطق پیرامونی مرکز حکومت است.آمایش سرزمین پاسخی هوشمندانه به این ضرورت در حفظ امنیت پایدار در مناطق مختلف جغرافیایی کشور است.پیوند میان مقوله­ی آمایش سرزمین و نقشی که در جلوگیری از تخریب محیط زیست ایران دارد، قابل تعمق است.این پژوهش با روش تحلیلی- توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه­ای به بررسی نقش آمایش سرزمین در جلوگیری از تهدیدات زیست محیطی پرداخته شود

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، تهدیدات زیست محیطی ، سازماندهی فضا ، ایران