تبیین راهبردهای تعامل پذیر در طراحی فضای آموزش به منظور ارتقاء توانمندی های کودکان کار

آنگونه که می دانیم سلامت روان در بستر عدالت اجتماعی، یکی از مقولات مهمی است که در سال های اخیر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. این مطالعه به تبیین عوامل کالبدی-مجیطی موثر بر فضای آموزشی-تفریحی کودکان کار با تاکید بر ارتقاءاحساس تعلق خاطر در فضاهای جمعی بر پایه راهبردهای یادگیری تعاملی در بستر اجتماع می پردازد. زیرا حس مکان به کمک تکنیک های یادگیری موثر در فضای معماری، به ویژه در طراحی برای کودکان، نقش مهمی در ایجاد حس رفاه، امنیت و حس رضایتمندی آنها دارد. با توجه به اینکه کودکان کار با چالش های روانی و اجتماعی زیادی نسبت به کودکان معمولی روبرو هستند و اغلب از داشتن خانواده ی سالم محروم هستند، اهمیت این موضوع دوچندان می شود. بنابراین این پژوهش به تحلیل تاثیر ویژگی های کالبدی مانند فرم، بافت، مصالح، مقیاس فضا، ارتباط با طبیعت و بررسی تاثیر آن بر حس تعلق خاطر کودکان کار در این فضامی پردازد. در این راستا، مطالعات نشان می دهد مولفه های محیطی، اجتماعی، شناختی و حرکتی بر حس تعلق خاطر این کودکان به مکان تاثیرگذار هستند. بنابراین طراحی مناسب فضاهای آموزشی می تواند به بهبود حس تعلق خاطر این کودکان کمک کند و زمینه ی ارتقاء سلامت روان آنها فراهم آورد و به آنها برای آماده شدن برای ورود به جامعه و داشتن زندگی سالم تر یاری رساند.

کلیدواژه ها:

فضاهای تعامل پذیر ، کودکان کار ، حس تعلق به مکان ، ارتقاء توانمندی ، روانشناسی محیطی