اثر روش تدریس قصه گویی بر رشد اجتماعی

این مقاله به تبیین ظرفیت قصه گویی به عنوان راهبردی آموزشی برای تقویت رشد اجتماعی دانش آموزان پایه سوم ابتدایی می پردازد و نشان می دهد چگونه روایت های هدفمند می توانند همدلی، همکاری، صداقت، خودکنترلی و احترام متقابل را در بستر کلاس تقویت کنند. هدف، استخراج اصول طراحی و اجرای جلسات قصه گویی کارآمد در مدرسه و ارائه مدلی عملی برای پیوند دادن تجربه روایی با رفتار اجتماعی پایدار است. روش پژوهش به صورت تحلیلی–توصیفی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مقالات معتبر انجام شده است؛ ابتدا چارچوب های نظری مرتبط با یادگیری اجتماعی و نقش زبان در تنظیم هیجان مرور شده و سپس شواهد تجربی موجود تحلیل گردیده است. نتایج نشان می دهد انتخاب قصه های الگوآفرین با قهرمان قابل باور، مکث های گفت وگویی حین روایت، نقش پذیری و بازآفرینی موقعیت ها در قالب ایفای نقش، و بازاندیشی هدایت شده پس از کلاس، بیشترین سهم را در بهبود مولفه های رشد اجتماعی دارد. همچنین همراستاسازی پیام های روایی با قوانین کلاس، مشارکت خانواده در گفت وگوهای پساکلاس و ثبت پیشرفت ها در دفترچه تامل، پایداری اثر را افزایش می دهد. بر پایه این یافته ها، الگوی اجرایی پیشنهادی شامل انتخاب روایت، گفت وگو، تجربه، بازاندیشی و پیگیری منظم ارائه می شود تا معلم بتواند تغییرات رفتاری را به صورت مرحله ای پشتیبانی کند.

کلیدواژه ها:

قصه گویی ، رشد اجتماعی ، مهارت های اجتماعی ، دبستان ، تربیت اخلاقی