رابطه خودکارآمدی معلمان با کیفیت تدریس در مدارس هوشمند

هدف این مقاله مروری، بررسی و تحلیل جامع رابطه بین خودکارآمدی معلمان و کیفیت تدریس آنان در محیط مدارس هوشمند است. با گسترش فناوری های نوین و تحول پارادایم های آموزشی به سمت محیط های یادگیری فناورانه، نقش و وظایف معلمان دستخوش تغییرات بنیادین شده است. در این میان، باورهای معلمان نسبت به توانایی های خود برای تدریس موثر در این محیط های جدید، موسوم به خودکارآمدی، به یک عامل تعیین کننده در موفقیت نظام آموزشی تبدیل شده است. این مقاله با تکیه بر مبانی نظری مرتبط با خودکارآمدی و کیفیت تدریس، به تشریح ابعاد این دو متغیر در بستر مدارس هوشمند می پردازد. این پژوهش نشان می دهد که خودکارآمدی بالای معلمان با تمایل بیشتر آنان برای استفاده از فناوری های نوین، به کارگیری راهبردهای تدریس خلاقانه و دانش آموزمحور، مدیریت موثرتر کلاس های درس دیجیتال و ارائه بازخوردهای سازنده به دانش آموزان ارتباط مستقیم دارد. معلمان با خودکارآمدی بالا، چالش های ناشی از فناوری را به عنوان فرصت هایی برای رشد و بهبود فرآیند یاددهی-یادگیری تلقی می کنند و در نتیجه، کیفیت تدریس بالاتری را به نمایش می گذارند. در مقابل، خودکارآمدی پایین منجر به مقاومت در برابر تغییر، استفاده حداقلی از ابزارهای دیجیتال و پایبندی به روش های سنتی می شود که این امر کیفیت آموزش در مدارس هوشمند را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. یافته های این بررسی تاکید می کند که سرمایه گذاری در برنامه های توسعه حرفه ای با هدف تقویت خودکارآمدی فناورانه و آموزشی معلمان، یک راهبرد کلیدی برای تحقق اهداف مدارس هوشمند و ارتقاء کیفیت نظام آموزشی است.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی معلمان ، کیفیت تدریس ، مدارس هوشمند ، فناوری آموزشی ، مدیریت کلاس درس.