تاثیر تحریک الکتریکی-عضلانی و فعالیت ورزشی فزآینده بر عوامل منتخب قلبی-تنفسی مردان دارای اضافه وزن

سال انتشار: 1404
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 18

فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

JR_JPSBS-13-35_005

تاریخ نمایه سازی: 25 مهر 1404

چکیده مقاله:

زمینه و هدف: افراد دارای اضافه وزن و چاق معمولا با اختلالات غیرطبیعی در عملکرد قلبی-تنفسی مواجه هستند که این امر به کاهش ظرفیت عملکردی باقی مانده منجر می شود. با این وجود، کاهش وزن در این افراد معمولا به بهبود وضعیت عملکرد قلبی-تنفسی منجر می گردد. تحریک الکتریکی عضلانی (EMS) به عنوان یک روش کمکی در مدیریت مشکلات مرتبط با چاقی موردتوجه قرار گرفته است. این مطالعه به بررسی تاثیر حاد فعالیت ورزشی فزآینده و EMS بر شاخص های قلبی-تنفسی در مردان دارای اضافه وزن پرداخته است. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی و کاربردی، ۱۰ مرد با میانگین سن ۰۸/۶ ± ۱/۲۹ سال، شاخص توده بدنی ۹۸/۱ ± ۴۹/۲۸ کیلوگرم بر مترمربع به صورت داوطلبانه شرکت و در سه جلسه به آزمایشگاه مراجعه نمودند. در جلسه اول، آزمون فزآینده را تا رسیدن به نسبت تبادل تنفسی معادل یک و سپس تا واماندگی برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (VO۲max) اجرا کردند. در جلسه دوم، همین آزمون با اضافه شدن EMS با فرکانس ۷۵-۳۵ هرتز انجام شد. در جلسه سوم، تنها EMS اجرا گردید. شاخص های قلبی-تنفسی قبل، حین و طی ۲۰ دقیقه ریکاوری بلافاصله بعد از هر جلسه، مورد بررسی قرار گرفتند. تحلیل آماری داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس دوراهه با اندازه گیری های مکرر و همچنین آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داریp<۰/۰۵  انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که انرژی مصرفی (۰۰۰۱/۰ p<)، تهویه ریوی (۰۰۰۱/۰ p<)، نسبت تهویه دقیقه ای به دی اکسیدکربن  (۰۰۰۲/۰ p=)، اکسیژن مصرفی (۰۰۰۱/۰ p<)، و ضربان قلب (۰۴/۰=p)؛ پس از مداخله فعالیت ورزشی فزآینده و فعالیت ورزشی فزآینده+ EMSدر مقایسه با EMS؛ به طور معنی دار افزایش پیدا کرده است؛ در حالی که  این شاخص ها بین فعالیت ورزشی فزآینده و فعالیت ورزشی فزآینده+EMS، تفاوت معنی داری نداشتند (۴۸/p=۰). از طرف دیگر، میزان فشارخون سیستولیک دوره ریکاوری بین هر سه مداخله، تفاوت معنی داری نداشت (۸۳/p=۰). نتیجه گیری: فعالیت ورزشی فزآینده در مقایسه با EMS، تاثیر بیشتری بر شاخص های قلبی-تنفسی از جمله مصرف اکسیژن، ضربان قلب، تهویه دقیقه ای و انرژی مصرفی  دارد و سبب بازگشت سریع تر این پارامترها به مقادیر پایه در مرحله بازیابی پس از فعالیت می شود.

نویسندگان

مینو باسامی

دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.

آناهیتا اعتصام

کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه عامه طباطبائی، تهران، ایران.

بختیار ترتیبیان

استاد گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه عامه طباطبائی، تهران، ایران.

امیر حسین محکمی

دانشجوی دکتری گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار. ایران.