بررسی رابطه بین انگیزش درونی معلمان و نوآوری در روش های تدریس

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین انگیزش درونی معلمان و نوآوری در روش های تدریس انجام شد. این پژوهش از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری آن شامل تمام معلمان مقطع متوسطه و ابتدایی یک منطقه شهری در سال تحصیلی [۱۴۰۴-۱۴۰۳] است. نمونه تحقیق با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای شامل ۱۲۰ نفر از معلمان انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه انگیزش درونی دسی و رایان (Deci & Ryan, ۱۹۸۵) و پرسشنامه نوآوری در روش های تدریس امبایل (Amabile, ۱۹۹۶) و گاسکی (Guskey, ۲۰۰۲) بود که اعتبار و پایایی آن ها در نمونه های داخلی و پیشینه پژوهشی تایید شده است.یافته های پژوهش نشان داد که سطح انگیزش درونی معلمان نسبتا بالا و سطح نوآوری در روش های تدریس متوسط تا بالا است. نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین انگیزش درونی معلمان و نوآوری در تدریس، رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (r=۰.۶۸, p<۰.۰۱). همچنین تحلیل رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که انگیزش درونی تاثیر قابل توجه و معناداری بر نوآوری در روش های تدریس دارد (β=۰.۶۲, p<۰.۰۱)، در حالی که متغیرهای جمعیت شناختی مانند سن و سابقه خدمت تاثیر معناداری نداشتند و تنها مدرک تحصیلی تاثیر ضعیفی بر نوآوری نشان داد.این نتایج بیانگر آن است که انگیزش درونی معلمان نقش کلیدی در ارتقای خلاقیت و نوآوری در فرآیند یاددهی و یادگیری دارد و توجه به آن می تواند موجب بهبود کیفیت آموزش و افزایش مشارکت و انگیزه دانش آموزان شود. پژوهش حاضر تاکید می کند که سیاست گذاران آموزشی و مدیران مدارس باید با فراهم کردن محیط کاری حمایتی، فرصت های توسعه حرفه ای و سیستم های پاداش دهی، انگیزش درونی معلمان را تقویت کرده و زمینه را برای نوآوری آموزشی فراهم نمایند.

کلیدواژه ها:

انگیزش درونی ، نوآوری در روش های تدریس ، معلمان ، آموزش و پرورش ، خلاقیت آموزشی