تبیین انگاره مدرسه والدین براساس رویکرد نوخاسته گرایی، و تقش آن در اعتلای تربیت دوران کودکی

دوران کودکی، به ویژه در سال های آغازین، یکی از حساس ترین مراحل رشد انسانی است که بسیاری از بنیادهای شناختی، هیجانی، اجتماعی و اخلاقی در آن شکل می گیرد. در این دوران، خانواده، و به ویژه والدین، نخستین و مهم ترین عاملان تربیت کودک اند. هدف از انجام این پژوهش بررسی مفهوم «مدرسه والدین» به عنوان نهاد واسط میان خانواده و نظام آموزشی، و بستری برای توانمندسازی والدین، بوده است. این پژوهش با تکیه بر مبانی نوخاسته گرایی (Emergentism) و روش تحلیل استنتاجی، به بازتعریف نظری، فلسفی و کاربردی این انگاره پرداخته و از این طریق به طراحی چارچوبی سیستمی، میان رشته ای و زمینه مند برای آموزش والدین در متن واقعی زیست خانواده اقدام کرده است. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که مدرسه والدین، در چارچوب رویکرد نوخاسته گرایی، می تواند به عنوان یک میدان تربیتی مشارکتی و میان ذهنی بازشناخته شود؛ فضایی که در آن یادگیری والدین از طریق شبکه ای پیچیده از تجربه های زیسته، تعاملات میان فردی، تامل انتقادی و مواجهه با تفاوت های فرهنگی و نسلی شکل می گیرد. برخلاف الگوهای خطی و تقلیل گرا، این فضا بر پایه ظهور کیفیات نوین از دل تعاملات زنده و چندسویه والدین با یکدیگر، با نهاد مدرسه و با فرزندان خود بنا شده است. در تحلیل مفهومی انگاره مدرسه والدین، «یادگیری والدین» نه انتقال یک سویه دانش، بلکه فرآیندی پویا، غیرخطی و معناساز است؛ فرآیندی که در آن، والدین نه تنها آموخته های قبلی خود را بازبینی می کنند، بلکه از خلال تعاملات اجتماعی و مواجهه با دیگر والدین، نگرش ها، هویت و نقش تربیتی خود را بازتعریف می نمایند.

کلیدواژه ها:

تحلیلی استنتاجی ، تعلیم و تربیت اوان کودکی ، مدرسه والدین ، نوخاسته گرایی