امنیت سیاسی وفرهنگی در عصر آل بویه

عصر آل بویه (۳۲۰-۴۴۷ ق/۹۳۴-۱۰۵۵ م) دوره ای مهم در تاریخ ایران و جهان اسلام بود که با استقرار امنیت سیاسی و فرهنگی، نقش مهمی در شکوفایی تمدن اسلامی ایفا کرد. با توجه به اهمیت این دوره، این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی، نشان می دهد که سیاست های هدفمند بوییان، علی رغم محدودیت ها به پایداری این سلسله انجامید. بوییان در حوزه امنیت سیاسی، به ویژه در اوج اقتدار عضدالدوله (۳۳۸-۳۷۲ ق/۹۴۹-۹۸۳ م) با تسلط بر خلافت عباسی و انسجام بخشی به قلمرو، ثبات را تقویت کردند. مدیریت تنش های قومی- مذهبی، دادگری فرمانروایان، اهتمام به سنت های ایرانی- شیعی و رونق اقتصادی ناشی از حمایت از تجارت و کشاورزی، به تداوم حاکمیت یاری رساند. این دستاوردها نظم سیاسی را استحکام بخشید و بستری مناسب برای امنیت فرهنگی فراهم آورد. نوشتار حاضر با طرح این پرسش که: امنیت سیاسی عصر بوییان در رونق حیات فرهنگی این عهد چه تاثیری داشت؟ مناسبات سیاست و فرهنگی را در این دوره بررسی می کند. دستاورد تحقیق حاکی از این است که سیاست مدارای اعتقادی بوییان، همزیستی مسالمت آمیز شیعیان با اهل سنت و اقلیت های دینی را تسهیل نمود و هویت فرهنگی قلمرو را غنا بخشید. تجربه این دوره بر اهمیت سیاست گذاری هدفمند در حفظ نظم سیاسی و تقویت فرهنگ تاکید دارد .

کلیدواژه ها:

آل بویه ، امنیت ، امنیت سیاسی ، امنیت فرهنگی ، مدارای اعتقادی