سنجش سطح توسعه یافتگی مراکز شهری منطقه کلانشهری تهران

یکی از اهداف اساسی علم برنامه ریزی توسعه را می توان برقراری توزیع متناسب منابع و امکانات دانست. به دست آوردن میزان توسعه هریک از سکونتگاه ها می تواندنحوه توسعه و رشد را در منطقه مشخص سازد، همچنین این امر کمک به شناسایی مناطق کم تر توسعه یافته و توسعه نیافته می کند تا بتوان برای آنان به طور ویژهبرنامه ای را به جهت رسیدن به توسعه مطلوب فراهم نمود.هدف تحقیق حاضر تعیین سطح توسعه یافتگی مراکز شهری در منطقه ی کلانشهری تهران است. این تحقیق شهرهای منطقه کلانشهری تهران را سرشماری 5831 مورد بررسی قرار می دهد. نوع تحقیق حاضر از نوع کاربردی است. روش تحقیق به کار رفته در این تحقیق بر مبنای روش توصیفی تحلیلی می باشد و مدل – شاخص ترکیبی توسعه انسانی ) HDI ( مدل به کار گرفته شده در خصوص بدست آوردن میزان توسعه یافتگی می باشد. شاخص های مورد بررسی در این تحقیق عبارتند از : جوانی جمعیت، بعد خانوار، میزان دانش آموختگان مراکز دانش عالی، میزان دانش آموختگان زنان مراکز دانش عالی، واحدهای مسکونی با استحکاممحدوده تحقیق حاضر منطقه کلانشهری تهران می باشد. محدوده منطقه کلانشهری تهران در سال 5831 دارای 18 مرکز شهری بوده است. مرزهای منطقه کلانشهری تهران در این تحقیق کل محدوده استان های تهران و استان البرز را دربرمی گیرد نتایج به دست آمده نشان می دهد که شهر تهران رتبه نخست و بالاترین سطح توسعه ی انسانی را در میان شهرهای منطقه کلانشهر تهران داراست. در خصوص پراکنش توسعه یافتگی در سطح منطقه ی کلانشهری می توان بیان داشت که شهرهای شرقی منطقه ی کلانشهری تهران از سطح توسعه یافتگی بیشتری در توسعه انسانی نسبت به شهرهای غربی برخوردار هستند

کلیدواژه ها:

توسعه انسانی ، منطقه ی کلانشهری ، HDI