نقش بازخورد معلم در ارتقای خودنظم دهی یادگیرندگان در محیط های ترکیبی

این مقاله مروری به تحلیل عمیق و نظام مند نقش محوری بازخورد معلم در پرورش و ارتقای مهارت های خودنظم دهی یادگیرندگان در بستر پیچیده و پویای محیط های یادگیری ترکیبی می پردازد. در پارادایم نوین آموزش که بر استقلال و توانمندسازی یادگیرنده تاکید دارد، خودنظم دهی به عنوان یک شایستگی کلیدی برای موفقیت تحصیلی و یادگیری مادام العمر شناخته می شود. محیط های ترکیبی، با ادغام منحصربه فرد تعاملات حضوری و آنلاین و با تولید داده های یادگیری متنوع، فرصت های بی سابقه ای را برای ارائه بازخوردهای به موقع، شخصی سازی شده و چندوجهی فراهم می آورند. با این حال، بهره برداری از این پتانسیل نیازمند یک رویکرد استراتژیک و پداگوژیک است. این پژوهش استدلال می کند که بازخورد موثر در این محیط ها باید از یک ابزار صرفا اصلاحی به یک اهرم قدرتمند برای هدایت فرایندهای فراشناختی و انگیزشی یادگیرنده تبدیل شود. در این مقاله، ضمن تبیین مبانی نظری خودنظم دهی و انواع بازخورد، راهبردهای عملی برای معلمان تشریح می شود؛ از جمله ارائه بازخورد بر فرایندهای برنامه ریزی و هدف گذاری یادگیرنده، استفاده از داده های آنلاین برای هدایت خودنظارتی، ارائه بازخورد فرایندمحور برای تسهیل خودارزیابی، و بهره گیری از فناوری برای ارائه بازخوردهای هوشمند و متمایز. نتایج این بررسی نشان می دهد که نقش معلم در محیط های ترکیبی به نقش "مربی خودنظم دهی" تحول می یابد و طراحی هوشمندانه فرایندهای بازخورد، کلید تحقق وعده یادگیری ترکیبی برای تربیت یادگیرندگانی مستقل، مسئول و راهبردی است.

کلیدواژه ها:

بازخورد معلم ، خودنظم دهی یادگیری ، یادگیری ترکیبی ، بازخورد تکوینی ، استراتژی های فراشناختی ، شخصی سازی آموزش