تحلیل رمان چه کسی باور می کند، رستم به مثابه یک اثر ادبی رمانتیک

کتاب چه کسی باور می­کند، رستم، دومین اثر داستانی بلند روح­انگیز شریفیان پس از کلاف ابریشم است. این رمان روایت عشقی است نامتعارف از زبان یک زن مهاجر ایرانی به نام پرتو صناعت جمشیدی . او که در داستان شورا و شیرین و شوریده نامیده می­شود، پس از ازدواج با مردی به نام جهان از ایران می­رود، اما نوستالژی ایران با اوست. دیدگاه نوستالژیک شخصیت اصلی داستان که به نوعی بازنمود نوستالژی نویسنده است، موجب شده که روایت داستان جهتی رمانتیک به خود بگیرد. بر این اساس، پژوهش حاضر به عنوان یک پژوهش­ توصیفی-تحلیلی با تمرکز بر روش مطالعه کتابخانه­ای، بر آن است تا با خوانش انتقادی این رمان، به­مثابهیک اثر ادبی رمانتیک، به این نتیجه برسد که استلزام­های خلق یک اثر ادبی رمانتیک تا چه حد رعایت در آفرینش این اثر شده است. این موضوع از این جهت اهمیت دارد که جریان جدید رمانتیسم در ادبیات فارسی معاصر برخلاف موج­های رمانتیک پیشین- که در شعر و غالبا آثار ادبی نویسندگان مرد نمود داشته است- در مقطع زمانی خلق این داستان، در نثر داستانی، همپای شعر(و حتی مقدم بر آن) شکل گرفته و نقش نویسندگان زن نیز نسبت به گذشته در آن برجسته ­تر بوده است. بر اساس تحلیل داده ­های این پژوهش می­توان گفت که غالب استلزام­های خلق یک اثر ادبی رمانتیک در نوشتن داستان چه کسی باور می­کند، رستم رعایت شده و لذا این اثر را می ­توان یک اثر ادبی رمانیک درخور توجه مربوط به جریان متاخر رمانیسم در دو دهه هفتاد و هشتاد شمسی در ایران دانست.

کلیدواژه ها:

رمانتیسم ، خردگریزی ، زن گرایی ، تخیل ، طبیعت گرایی واژه