رابطه نقص توجه و خودنظم دهی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان جویبار

هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین نقص توجه و خودنظم دهی با سازگاری اجتماعی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان جویبار است. این مطالعه از نظر هدف، بنیادی و از نظر روش، توصیفی-پیمایشی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر پایه دهم مقطع متوسطه دوم شهرستان جویبار بود که ۵۵۱ دانش آموز می باشد. برای تعیین حجم نمونه، از فرمول کوکران تعداد ۲۲۷ دانش آموز به روش خوشه ای مرحله ای انتخاب گردید. جهت جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه استاندارد نقص توجه سوانسون و همکاران (۱۹۸۱)، خودنظم دهی بوفارد (۱۹۹۵) و سازگاری اجتماعی کالیفرنیا کلارک و همکاران (۱۹۵۳) استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ تحلیل شدند. در بخش آمار توصیفی، از شاخص هایی مانند توزیع فراوانی، فراوانی درصدی، میانگین و انحراف معیار برای توصیف متغیرهای دموگرافیک و اصلی استفاده شد. در بخش آمار استنباطی، آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه برای بررسی روابط بین متغیرها و تعمیم نتایج به جامعه آماری به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که نقص توجه رابطه منفی و معناداری با سازگاری اجتماعی دارد، به طوری که افزایش سطح نقص توجه با کاهش سازگاری اجتماعی همراه است. همچنین خودنظم دهی رابطه مثبت و معناداری با سازگاری اجتماعی دارد و دانش آموزانی که دارای سطح بالاتر خودنظم دهی هستند، از سازگاری اجتماعی بیشتری برخوردارند. یافته های پژوهش می تواند در برنامه ریزی های آموزشی و روان شناختی برای افزایش سازگاری اجتماعی و کاهش مشکلات رفتاری دانش آموزان کاربرد داشته باشد.

کلیدواژه ها:

نقص توجه ، خود نظم دهی ، سازگاری اجتماعی.