نقش آموزش تلفیقی بر یادگیری دانش آموزان با اختلالات یادگیری

در دهه های اخیر، تحول در نظام های آموزشی و افزایش تنوع یادگیرندگان، به ویژه دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری، ضرورت بازنگری در شیوه های تدریس را دوچندان کرده است. آموزش تلفیقی، به عنوان رویکردی نوین در طراحی محیط های یادگیری، ترکیبی از آموزش حضوری و فناوری محور را ارائه می دهد که با بهره گیری از ابزارهای چندرسانه ای، محتواهای تعاملی و روش های شخصی سازی شده، می تواند پاسخگوی نیازهای آموزشی این گروه از دانش آموزان باشد.پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش تلفیقی بر یادگیری دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری انجام شده است. در این مطالعه، تلاش شده است تا با بهره گیری از روش تحقیق نیمه تجربی و تحلیل داده های کمی و کیفی، نقش آموزش تلفیقی در ارتقاء عملکرد تحصیلی، افزایش انگیزه یادگیری، و بهبود تعامل آموزشی مورد ارزیابی قرار گیرد. ابزارهای گردآوری داده شامل آزمون های پیشرفت تحصیلی، پرسشنامه های انگیزشی، و چک لیست های رفتارهای شناختی بوده و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری مناسب صورت گرفته است.یافته های پژوهش نشان داد که آموزش تلفیقی به طور معناداری موجب بهبود یادگیری مفاهیم پایه، افزایش مشارکت فعال در کلاس درس، و ارتقاء اعتماد به نفس دانش آموزان با اختلالات یادگیری شده است. همچنین، استفاده از فناوری های آموزشی در کنار تعامل انسانی، موجب کاهش اضطراب یادگیری و تقویت مهارت های شناختی و اجتماعی در این گروه گردید. نتایج این مطالعه بیانگر آن است که آموزش تلفیقی می تواند به عنوان یک راهکار موثر در طراحی برنامه های آموزشی فراگیر، حمایت گرانه و مبتنی بر تفاوت های فردی مورد استفاده قرار گیرد.این پژوهش با تاکید بر ضرورت تحول در رویکردهای آموزشی، پیشنهاد می کند که سیاست گذاران، طراحان برنامه درسی و معلمان، آموزش تلفیقی را به عنوان یک مدل قابل اجرا و موثر در آموزش دانش آموزان با نیازهای ویژه در نظر گیرند.

کلیدواژه ها:

آموزش تلفیقی ، اختلالات یادگیری ، یادگیری چندرسانه ای ، انگیزه تحصیلی ، تعامل آموزشی ، یادگیری شخصی سازی شده ، آموزش فراگیر ، فناوری آموزشی