تاثیر پارادوکس درمانی (PTC) بر بهبود روان رنجوری و افزایش استحکام روانی در جوانان مضطرب

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر پارادوکس درمانی (PTC) بر بهبود ویژگیهای روان رنجوری و افزایش استحکام روانی در جوانان مضطرب انجام شد. روش تحقیق به کار گرفته شده نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانشجویان زن و مرد دانشگاه تهران در پردیس بین المللی ارس بود که مبتلا به اضطراب بوده و از بین آنها ۳۰ دانشجوی واجد شرایط به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار جمع آوری دادهها شامل پرسشنامه سخت رویی ذهنی (کلاف همکاران، ۲۰۰۲) و نسخه ی کوتاه تجدیدنظر شده پرسشنامه شخصیتی نئو (مک کری و کاستا، ۱۹۹۲) بود. گروه آزمایش تحت تاثیر برنامه مداخله ای پارادوکس درمانی به مدت شش جلسه هفتگی، هر کدام به مدت دو ساعت، قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ صورت پذیرفت. نتایج نشان داد که با توجه به کنترل اثر پیش آزمون، تفاوت معناداری بین نمرات پس آزمون نوروزگرایی و استحکام روانی میان گروههای آزمایش و کنترل وجود دارد. نتایج نشان داد ۵۲ درصد بهبود در استحکام روانی و ۲۰ درصد بهبود در نوروزگرایی ناشی از استفاده از درمان پارادوکس بوده است. بر اساس یافتهها، میتوان گفت که درمان پارادوکس به عنوان روشی موثر برای کاهش ویژگیهای روان رنجوری و ارتقاء استحکام روانی در جوانان مضطرب قابل استفاده است.

کلیدواژه ها:

استحکام روانی ، روان رنجوری ، پارادوکس درمانی