بررسی سبک های ارتباطی تربیتی والدین با مشکلات رفتاری، عاطفی و روابط با همسالان در مدرسه بین دانش آموزان دوره دوم ابتدایی شهر گرگان

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه میان سبک های تربیتی والدین با مشکلات رفتاری-عاطفی و کیفیت روابط با همسالان در محیط مدرسه، در میان دانش آموزان دوره دوم ابتدایی شهر گرگان می باشد. سبک های فرزندپروری والدین به عنوان یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر رشد هیجانی و اجتماعی کودکان شناخته می شود که می تواند نقش بسزایی در بروز یا کاهش مشکلات رفتاری و تنظیم روابط بین فردی ایفا کند. این پژوهش به صورت کاربردی و با رویکردی توصیفی-همبستگی انجام گرفته و جامعه آماری آن شامل کلیه دانش آموزان دوره دوم ابتدایی در شهر گرگان طی سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ به تعداد ۴۸۵۰ نفر بود. نمونه ای به حجم ۳۵۷ نفر به روش تصادفی ساده انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها شامل سه پرسشنامه استاندارد؛ پرسشنامه سبک های فرزندپروری بامریند (۱۹۷۳)، پرسشنامه مشکلات رفتاری کانرز (۱۹۶۰) و پرسشنامه روابط با همسالان هادسون (۱۹۹۲) بود. داده ها با استفاده از آزمون های همبستگی و رگرسیون چندمتغیره و نرم افزار SPSS تحلیل شدند. نتایج نشان داد که سبک تربیتی قاطع و اطمینان بخش والدین رابطه معکوس و معناداری با مشکلات رفتاری-عاطفی داشته و در عین حال موجب بهبود روابط مثبت با همسالان می گردد. از سوی دیگر، سبک های سهل گیرانه و مستبدانه با افزایش مشکلات رفتاری و کاهش کیفیت تعاملات اجتماعی دانش آموزان مرتبط بودند. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که شیوه های تربیتی والدین نه تنها بر جنبه های فردی، بلکه بر کیفیت زندگی اجتماعی و مدرسه ای فرزندان نیز اثرگذار هستند. یافته های این پژوهش می تواند مبنایی برای برنامه ریزی مداخلات روان شناختی، آموزشی و مشاوره ای برای والدین، معلمان و مشاوران مدارس جهت بهبود سلامت روانی و اجتماعی دانش آموزان باشد.

کلیدواژه ها:

سبک های تربیتی والدین ، مشکلات رفتاری-عاطفی ، روابط با همسالان ، دانش آموزان ابتدایی