بررسی مقایسه ای بین دانش آموزان آموزش حضوری و آموزش ترکیبی

تحولات شتابان در عرصه فناوری های ارتباطی و اطلاعاتی، نظام های آموزشی را وادار ساخته است تا از شیوه های سنتی آموزش فاصله گرفته و به سوی روش های نوین و تلفیقی حرکت کنند. یکی از این رویکردها، آموزش ترکیبی است که با ترکیب آموزش حضوری و مجازی، بستری متنوع و انعطاف پذیر برای یادگیری دانش آموزان فراهم می آورد. این مقاله مروری با هدف بررسی و مقایسه میان دانش آموزان آموزش حضوری و آموزش ترکیبی انجام شده است. در این راستا، مطالعات داخلی و خارجی مرتبط با تاثیر این دو شیوه بر ابعاد مختلف یادگیری، از جمله عملکرد تحصیلی، انگیزه درونی، تعامل اجتماعی، خودتنظیمی، و میزان رضایت دانش آموزان مورد تحلیل قرار گرفته است. یافته های مروری نشان می دهد که آموزش حضوری به دلیل ایجاد تعامل چهره به چهره، بستر مناسبی برای پرورش مهارت های اجتماعی، ایجاد همدلی و شکل گیری روابط انسانی عمیق تر دارد. از سوی دیگر، آموزش ترکیبی با بهره گیری از ابزارهای فناورانه، انعطاف پذیری زمانی و مکانی بیشتری را در اختیار یادگیرندگان قرار داده و امکان یادگیری فردمحور و متناسب با نیازهای دانش آموزان را تقویت می کند. همچنین شواهد پژوهشی حاکی از آن است که ترکیب این دو شیوه می تواند به ارتقای کیفیت آموزشی، افزایش بهره وری، و پرورش مهارت های چندبعدی از جمله تفکر انتقادی، خلاقیت و خودراهبری بینجامد.با وجود این، چالش هایی همچون نابرابری در دسترسی به فناوری، ضعف در زیرساخت های دیجیتال، کمبود مهارت های فناورانه معلمان و نیاز به بازطراحی برنامه های درسی همچنان از موانع اساسی در تحقق کامل اهداف آموزش ترکیبی محسوب می شوند. در مجموع، نتایج این مرور نشان می دهد که انتخاب میان آموزش حضوری و ترکیبی نباید به صورت مطلق باشد، بلکه به شرایط محیطی، اهداف آموزشی، ویژگی های فردی دانش آموزان و میزان دسترسی به منابع بستگی دارد. بنابراین، طراحی رویکردهای تلفیقی متوازن می تواند راهکاری موثر برای ارتقای کیفیت آموزش و یادگیری در نظام های آموزشی امروز باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش حضوری ، آموزش ترکیبی ، یادگیری فعال ، تعامل آموزشی ، خودتنظیمی ، فناوری آموزشی ، کیفیت یادگیری