شناخت شاخصه های کیفیت سکونت و بررسی آن در بافت معماری محله مسجد جامع شهر قم

شناخت شاخصه های کیفیت سکونت در بافت معماری محله مسجد جامع قم، نیازمند بررسی چندبعدی مولفه های محیطی، کالبدی، اجتماعی-فرهنگی و عملکردی است. این محله به دلیل موقعیت مذهبی و تاریخی خود، از ویژگی های منحصر به فردی برخوردار است که کیفیت سکونت در آن را تحت تاثیر قرار می دهد. مولفه های کالبدی مانند مصالح، نوع مسکن و معابر نقش کلیدی در ارتقای کیفیت زندگی دارند. از سوی دیگر، مولفه های عملکردی شامل سلسله مراتب، اختلاط فرم و کاربری و تنوع کاربری ها به عنوان شاخص های مهم در پایداری معماری این محله شناخته می شوند. از دیدگاه اجتماعی-فرهنگی، عواملی مانند تعلق خاطر، تعامل اجتماعی و زندگی شبانه به عنوان عناصر حیاتی در تقویت حس تعلق و امنیت اجتماعی عمل می کنند. همچنین، مولفه های محیطی مانند فضای سبز، فضای جمعی و تناسب بصری ساختمان ها به بهبود کارایی فضاهای شهری کمک می کنند. بررسی این شاخص ها نشان می دهد که تلفیق معماری سنتی با نیازهای مدرن، همراه با حفظ هویت تاریخی و فرهنگی، می تواند به ارتقای کیفیت سکونت در این محله منجر شود. یافته ها نشان می دهد، الگوهای بر آمده از محیط در برگیرنده دو اصل کالبدی و عملکردی است. مولفه های ذکر شده به نوعی توسط ارزیابی محیط مورد نظر به دست آمده و در ادامه به مولفه های فرعی در جهت تکمیل فرایند تحقیق می باشد. این سیر با هدف تبیین الگویی در مسیر بهبود کیفیت سکونت، و با ارائه راهکار و پیشنهادات بیان شده در این زمینه به اولویت ها و میزان اهمیت آن ارائه نمود.

کلیدواژه ها:

کیفیت سکونت ، محله مسجد جامع قم ، بافت تاریخی ، کیفیت زندگی