کاربرد گونه های بومی و مقاوم به خشکی در توسعه پایدار فضای سبز شهری در شرایط تغییرات اقلیمی(مطالعه موردی: شهر اصفهان)

تغییرات اقلیمی و بحران منابع آب در مناطق خشک و نیمه خشک ایران، به ویژه در کلان شهرهایی چون اصفهان، نیاز به بازنگری در راهبردهای طراحی و نگهداری فضای سبز شهری را بیش از پیش آشکار کرده است. این پژوهش با هدف شناسایی و ارزیابی گونه های گیاهی بومی و مقاوم به خشکی که قابلیت کاربرد در توسعه پایدار فضای سبز شهری را دارند، در شهر اصفهان انجام شده است. روش تحقیق توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر داده های میدانی، اقلیمی، GIS و مصاحبه با کارشناسان فضای سبز بود. معیارهای انتخاب گونه ها شامل مقاومت به تنش آبی، سازگاری با اقلیم منطقه، کارکردهای اکولوژیکی و زیبایی شناسی بود. نتایج نشان داد گونه هایی چون درمنه دشتی، تاغ، گز، و شور بیابانی دارای بالاترین پتانسیل در انطباق با شرایط خشک و مدیریت منابع آبی هستند. همچنین تحلیل های مکانی نشان داد که این گونه ها در صورت جانمایی صحیح می توانند نقش موثری در کاهش اثرات جزیره گرمایی شهری، حفظ تنوع زیستی و ارتقاء کیفیت اکولوژیکی ایفا کنند. بر اساس نتایج، استفاده از گونه های بومی نه تنها راهکاری سازگار با اقلیم و کم هزینه برای شهرها محسوب می شود، بلکه در راستای ارتقاء تاب آوری شهر در برابر تغییرات اقلیمی نیز موثر است. در پایان، پیشنهاداتی برای به کارگیری این گونه ها در برنامه ریزی و سیاست گذاری فضای سبز شهری ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

گونه های بومی ، مقاومت به خشکی ، فضای سبز شهری ، توسعه پایدار ، اصفهان