فرآیند شکل گیری حس تعلق به مکان در میان دانشجویان در فضای دانشکده هنر و معماری

حس تعلق به مکان به عنوان یکی از مفاهیم اساسی در طراحی محیط های آموزشی نقش مهمی در ارتقای تجربه کاربران از محیط دارد. فضای کالبدی دانشکده هنر و معماری به عنوان یکی از بسترهای اصلی فعالیت دانشجویان، تاثیر بسزایی بر شکل گیری رابطه آن ها با محیط اطراف خود دارد. هدف اصلی این پژوهش، تحلیل فرآیند شکل گیری حس تعلق به مکان در میان دانشجویان و شناسایی عوامل کالبدی، اجتماعی و فرهنگی موثر بر آن است. این پژوهش تلاش دارد تا با بررسی این عوامل، راهکارهایی عملی جهت طراحی و ارتقای فضاهای آموزشی ارائه دهد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی-تحلیلی است. اطلاعات از طریق مطالعه منابع علمی معتبر، تحلیل کیفی تجربیات و مشاهده میدانی جمع آوری گردیده است. در این پژوهش، رویکرد توصیفی برای شناسایی عوامل موثر و رویکرد تحلیلی به منظور بررسی نقش این عوامل در تقویت حس تعلق به کار گرفته شده است. یافته ها نشان می دهند که عوامل کالبدی مانند طراحی فضاهای مشترک، نورپردازی، دسترسی مناسب و کاربرد عناصر طبیعی، در کنار عوامل اجتماعی نظیر تعاملات گروهی، فعالیت های جمعی و حمایت های فرهنگی، می توانند حس تعلق به مکان را در دانشجویان تقویت کنند. ارتباطات عاطفی که از طریق همبستگی اجتماعی شکل می گیرد، رابطه دانشجویان با محیط را مثبت تر کرده و موجب ارتقای کیفیت تجربه جمعی آن ها می شود. ترکیب عوامل محیطی و اجتماعی نقش کلیدی در ایجاد انگیزه و افزایش تعلق خاطر دانشجویان به فضای آموزشی ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، فضای کالبدی ، دانشکده هنر و معماری ، عوامل اجتماعی-محیطی ، طراحی فضاهای آموزشی