ژئوپلیتیک اقوام و ناحیه گرایی در جنوب غرب آسیا

اکثر کشورهای جنوب غربی آسیا میراث دار فروپاشی دو امراپرطوری قدرتمند و خودکامه شوروری و عثمانی که یکی داعیه دار ایدئولوژی کمونیستی و مبارزه با سرمایه داری و دیگری پرچم ایدئولوژی اسلامی و دینی بودند شکل گرفته اند مرزهای سیاسی کشورهای مذبور مرز های تمثیلی که بدون توجه به شرایط فرهنگی و قومی که با توجه شرایط استماری آن روز ایجاد شده اند که کانون های بحران و مداخله قدرت هایی منطقه و فرامنطقه ای مباشند. در منطقه ای که طیف متنوعی از قومیت های ساکن آن باشد با توجه به ویژگی های ژئوپلیتیکی و ژئواستراتژیک آن نظم نوین جهانی و ویژگی هایی دولت ملی، تقابل و تعارض اقوام با دولت ملی متحمل می شود این تقابل ها و تعارض ها یا در قالب ایجاد کانون های بحران زا، یا در قالب مسحلانه برای دستیابی به استقلال اراضی شکل می گیرند و یا به صورت بحران های ارزشی رخ می نمایاند ب ه روشنی اشکار است که بسیاری از منازعات منطقه ای و جهانی و نیز استقلال طلبی های قومی ریشه در بی توجهی به فرهنگ اقوام و سازکارهای نهفته در درون بخش مادی و غیرمادی فرهنگ دارد. آسیای جنوب غربی از لحاظ ژئوپلیتیکی، ژئواکونومیکی، ژئواستراتژیکی و ژتوکالچری از مناطق تاثیرگذار و تاثیر پذیر از شرایط و سیاست های داخلی و سیاست های فرامنطقه ای و بین المللی است. نقشه قومی جنوب غربی آسیا همواره یکی از کانون های بحران زا در منطقه برای نیروی گریز از مرکز و همچنین دولت های مداخله جو در منطقه است. اکثر کشورهالی منطقه دارای بحران های متعددی از قبیل بحران مشروعیت سیاسی، بحران مشارکت اجتماعی و بحران های هویتی و قومی، شکاف های قبیله گرایی و فرقه گرایی مذهبی، رشد ایدئولوژی سیاسی و افراطی و... که همواره زمینه و بسترهای لازم را برای ایجاد و رشد بحران مهیا می کنند هستند.

کلیدواژه ها:

ژئوپلتیک ، قومیت ، ناحیه گرایی ، مشروعیت سیاسی ، بحران