راهبردهای تدریس فعال و تجربه محور در ارتقای تعامل کلاسی و خودتنظیمی یادگیرندگان ابتدایی

راهبردهای تدریس فعال و تجربه محور، با ساختارمند کردن یادگیری حول فعالیت های گروهی و حل مسئله، تعامل کلاسی در دانش آموزان ابتدایی را ارتقا می دهند. این استراتژی ها همچنین با ارائه انتخاب های مدیریت شده و وظایف عملی، به کودکان کمک می کنند تا مهارت های خودتنظیمی مانند برنامه ریزی، نظارت بر کار خود و تامل را در یک محیط حمایتی و ملموس تمرین کرده و توسعه دهند. این مقاله مروری به بررسی نقش و تاثیر راهبردهای تدریس فعال و تجربه محور بر دو مهارت بنیادین در دانش آموزان دوره ابتدایی، یعنی تعامل کلاسی و خودتنظیمی، می پردازد. دوره ابتدایی به عنوان سال های تکوینی شکل گیری عادات و مهارت های یادگیری، از اهمیتی استراتژیک برخوردار است. با این حال، رویکردهای آموزشی سنتی و معلم محور اغلب در پرورش این دو قابلیت کلیدی ناکام می مانند. این مقاله با تکیه بر مبانی نظری ساختن گرایی اجتماعی ویگوتسکی و مدل یادگیری خودتنظیمی زیمرمن، استدلال می کند که استراتژی های فعال و تجربه محور مانند یادگیری از طریق بازی، یادگیری پرسش محور و پروژه های گروهی، محیطی ایده آل برای توسعه این مهارت ها فراهم می آورند. یافته های این بررسی نشان می دهد که ماهیت مشارکتی این راهبردها، دانش آموزان را به طور طبیعی به سمت تعامل، گفتگو و ساخت دانش مشترک سوق می دهد. همچنین، این استراتژی ها با فراهم آوردن فرصت هایی برای برنامه ریزی، اجرا، نظارت و تامل در فعالیت های عملی، به دانش آموزان کمک می کنند تا به صورت گام به گام، کنترل و مدیریت فرآیند یادگیری خود را بیاموزند. نتایج حاکی از آن است که به کارگیری این راهبردها نه تنها به یادگیری عمیق تر مفاهیم درسی منجر می شود، بلکه به شکل گیری دانش آموزانی مستقل، مسئولیت پذیر و دارای مهارت های اجتماعی بالا کمک شایانی می کند.

کلیدواژه ها:

تدریس فعال ، تدریس تجربه محور ، تعامل کلاسی ، خودتنظیمی ، دوره ابتدایی