بررسی مفهوم آستانگی در معماری ایرانی (نمونه موردی: مسجد امام اصفهان)

این مقاله مفهوم «آستانگی» را در معماری ایرانی بررسی می کند. پژوهش های صورت گرفته در حوزه آستانگی نسبتا محدود است. درک عمیق این مفهوم در حوزه معماری، ازاین جهت حائز اهمیت است که موجب توجه بیشتر به آن در روند طراحی می شود. این پژوهش نیز به دنبال کشف این مفهوم مهم در معماری ایرانی است تا از این طریق شیوه استفاده از این مفهوم نوپا را در معماری اصیل ایرانی جست وجو کند. باتوجه به جدید بودن مفهوم «آستانگی» ابتدا به ریشه شناسی این واژه پرداخته شده و در ادامه با گردآوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای این مفهوم در معماری ایرانی و به عنوان نمونه موردی، در مسجد امام اصفهان، جست وجو شده است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیف و تحلیل بوده است. از مهم ترین یافته های این تحقیق می توان به ویژگی های مفهوم آستانگی ازجمله: سه مرحله ای بودن (انفصال، انتقال، اتصال)، ابهام (دورگه بودن) و هماهنگی بین اجزای متضاد اشاره کرد. دیگر یافته های این تحقیق پیداکردن مصادیقی در معماری ایرانی است که دارای ویژگی های آستانگی هستند که از جمله آن می توان به ورودی (شامل: جلوخان، هشتی، دالان) و ایوان اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

آستانگی ، معماری ایرانی ، ریشه شناسی واژه ، ورودی ، ایوان