ارزیابی زیرساخت های سبز با رویکرد حفاظت از منابع آب در ساختمان

رشد شهرنشینی یکی از عوامل پدید آورنده ی بحران آب است. توسعه ی شهری با افزایش سطوح غیرقابل نفوذ، سبب کاهش فیلتراسیون طبیعی آب می شود. اجرای رویکرد حفاظت از آب و زیرساخت های سبز در ساختمان ها می تواند تاثیر بسزایی در حفاظت از منابع آب داشته باشد. هدف پژوهش حاضر سنجش میزان کارآمدی زیرساخت های سبز و انتخاب راهکار مناسب در ساختمان های چهار اقلیم اصلی ایران است. چهار شهر رشت، مریوان، چابهار و یزد به عنوان نمونه در چهار اقلیم آب و هوایی ایران انتخاب شدند. در هر شهر یک ساختمان با مساحت و جمعیت ثابت انتخاب شد و میزان آب مصرفی سالیانه و روزانه محاسبه شد. در ادامه حجم آب جمع آوری شده و رواناب کاهش یافته از طریق جمع آوری آب باران از سقف، بام سبز و کفسازی های نفوذپذیر حیاط محاسبه گردید. نتایج پژوهش نشان می دهد که استفاده از زیرساخت های سبز در اقلیم کوهستانی و اقلیم معتدل و مرطوب نقش بسزایی در حفاظت از منابع آب و کاهش رواناب دارد. در اقلیم معتدل و مرطوب می توان ۲۶% آب مصرفی سالیانه را از طریق جمع آوری آب باران تامین کرد، در اقلیم سرد و کوهستانی ۱۶%، در اقلیم گرم و مرطوب ۲% و در اقلیم گرم و خشک کمتر از ۱% آب مصرفی سالیانه را می توان از طریق جمع آوری آب باران تامین کرد. زیرساخت های سبز در اقلیم گرم و خشک و گرم و مرطوب تاثیر قابل چشمگیری در حفاظت از منابع آب ندارند و تدابیر دیگری نیز باید اندیشیده شود.

کلیدواژه ها:

حفاظت آب ، زیرساخت های سبز ، جمع آوری آب ، مصرف آب